ΞΕΦΑΝΤΩΜΑ ΧΑΡΑΣ

[ΧΑΤΖΗΣ ΡΟΛΑΝΔΟΣ]

Τα χείλη σου τα φίλησα κι είδα το φως του κόσμου
όπου και τα διύλισα και γίναν ο καημός μου
απ’ έρωτα ξεχείλισα και μού ’γινες σεισμός μου,
μόλις που σου μίλησα με δρόσισες εντός μου.

Είσαι καημός και τρέλα μου
στο σώμα μου η βδέλλα μου,
πνοή και καρδιοχτύπι

μα κι η πυγολαμπίδα μου.
μοναδική ελπίδα μου
που δεν μ’ εγκαταλείπει.

Γονατιστός προσκύνησα το θαύμα σου μπροστά μου
πως σ’ αγαπώ σου μήνυσα στο δρόμο σου που προχωράς
χιλιόμετρα διήνυσα με σένα στη καρδιά μου
η σούστα που ξεκίνησα ξεφάντωμα να’ ναι χαράς.

Με γκάιντες και με πίπιζες παντού θα σε πηγαίνω
σε Σαντορίνες κι Ίμπιζες μαζί σου ν’ αμαρταίνω
το πάθος να μου θύμιζες για σένα λυσσασμένο
μ’ αγάπη να με κοίμιζες σ’ ύπνο ευτυχισμένο.

Είσαι καημός και τρέλα μου
στο σώμα μου η βδέλλα μου,
πνοή και καρδιοχτύπι

μα κι η πυγολαμπίδα μου
μοναδική ελπίδα μου
που δεν μ’ εγκαταλείπει.

Γονατιστός προσκύνησα το θαύμα σου μπροστά μου
πως σ’ αγαπώ σου μήνυσα στο δρόμο σου που προχωράς
χιλιόμετρα διήνυσα με σένα στη καρδιά μου
η σούστα που ξεκίνησα ξεφάντωμα να’ ναι χαράς.