ΟΥΤΕ ΚΙ ΕΣΥ ΜΕ ΝΟΙΑΣΤΗΚΕΣ

[ΧΑΤΖΗΣ ΡΟΛΑΝΔΟΣ]

Τα χείλη μου αφίλητα
σαν τα παιδιά τ’ αμίλητα
στην καταιγίδα του πολέμου
ψυχή δεν με σπλαχνίστηκε
κι η ζήση μου σκορπίστηκε
σαν φύλλο στη ριπή τ’ ανέμου.

Ούτε κι εσύ με νοιάστηκες
βαριά με καταράστηκες
και μ’ έκανες να λειώνω
δίχως αγάπη πλάστηκες
δεν με συμπαραστάθηκες
στην πίκρα και στον πόνο.
Ούτε κι εσύ με νοιάστηκες
σαν ίσκιος ξάφνου χάθηκες,
και στις νυχτιές βαλτώνω.
Μες στην καρδιά με λάβωσες
το νου μου τον παλάβωσες
μακριά σου πελαγώνω.

Μονάχος σαν τον είλωτα
να στάζω απ’ τον ίδρωτα
χωρίς κανένα μοιάζω ταίρι.
Τη νιότη μου δεν χάρηκα
με σώματα χαδιάρικα
που μας γεμίζουν καλοκαίρι.

Ούτε κι εσύ με νοιάστηκες
βαριά με καταράστηκες
και μ’ έκανες να λειώνω
δίχως αγάπη πλάστηκες
δεν με συμπαραστάθηκες
στην πίκρα και στον πόνο.
Ούτε κι εσύ με νοιάστηκες
σαν ίσκιος ξάφνου χάθηκες,
και στις νυχτιές βαλτώνω.
Μες στην καρδιά με λάβωσες
το νου μου τον παλάβωσες
μακριά σου πελαγώνω.