Ποιητική γωνιά

Της ψυχής μας το στέκι

Η ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΠΟΥ ΡΕΕΙ

Η ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΠΟΥ ΡΕΕΙ

Κοιτάζω στον Ορίζοντα
Αχνή φιγούρα η Σκέψη (μου),
Περιδιαβαίνοντας τα
Σύννεφα
ο Ήλιος στο Απένατι Βουνό Γελά...
Είναι άραγε η Ώρα των ΘΕΩΝ ;;;
Και γιατί οι Θεοί μας Καταδέχοντε ;
Ίσως γιατί θέλουν να γίνουν Ίδιοι
με μας
για μια Στιγμή ...!
Ας αυτοσαρκαστούμε
λοιπόν μπροστά τους
για να δούνε τα ενδόμυχα
της ψυχής μας.
Ακροβατόντας στο χρόνο
διψάμε για την Πτώση..
Με την Πτώση όμως
μπορούμε να γίνουμε
Άγγελοι και να σηκωθούμε ψηλά,
Ή θα γίνουμε (Δαίμονες)
και θα συρθούμε απλά.
Υπάρχει και η τρίτη εκδοχή
να σηκωθούμε και να πατήσουμε
γερά στα πόδια μας
και να μείνουμε
Άνθρωποι..
Όλα είναι Δυνατά
από την Πτώση ξεκινάνε
Όλα...

Γιατί άραγε ο Καζαντζάκης
καταβάση θυμήθηκε το Ζορμπά,
και τον Χριστό που ξανασταυρώνεται Μόνο ;
Ο Ελύτης το Απέραντο Αιγαίο
με τις ομορφιές του,
τον Υπέροχο Ήλιο
και τις Χρυσαφένιες Ακτές Μόνο ;
Και ο Σεφέρης αυτό που βρίσκεται
ανάμεσα στους Δύο πρώτους
Mόνο ;
Άραγε στο Άπειρο
που Ζει η Ενέργεια
που ρέει
δεν είναι Φως για κάθε Ποιητή
που πρέπει να το λέει ;
Ίσως μικροί στεκόμαστε
στα πόδια τα δικά μας
όμως ο Νους και η Φύση (ξεκινά)
απ' την Καρδιά μας !...