ΚΟΡΜΙ ΧΑΜΕΝΟ

[ΧΑΤΖΗΣ ΡΟΛΑΝΔΟΣ]

Σκουπίδι κι άχρηστο ρεμάλι μες στους δρόμους τριγυρνώ
με συντροφιά μου το μπουκάλι, στέγη μου τον ουρανό.
Η αιτία γι’ αυτό το χάλι είσαι ‘συ που αγαπώ
που στων λυγμών το περιγιάλι μ’ έχεις ρίξει να σκορπώ.

Κορμί χαμένο κι έρημο χαμίνι τι κι αν έχω γίνει
έξω σαν τον ξένο μη μ’ αφήνεις να χαθώ,
ξεριζωμένο, δύστυχο αλάνι τι κι αν μ’ έχεις κάνει
πως σε περιμένω, μόνος να μην τρελαθώ.

Φτηνό, ανθρώπινο « ρετάλι » τ’ άδεια βράδια μου περνώ
με της ξαγρύπνιας μου τη ζάλη που με κάνει να γερνώ.
Η αιτία γι’ αυτό το χάλι είσαι ‘συ που αγαπώ,
που στη παλάμη μού’ χεις βάλει μια φαλτσέτα να κοπώ.

Κορμί χαμένο κι έρημο χαμίνι τι κι αν έχω γίνει
έξω σαν τον ξένο μη μ’ αφήνεις να χαθώ,
ξεριζωμένο, δύστυχο αλάνι τι κι αν μ’ έχεις κάνει
πως σε περιμένω, μόνος να μην τρελαθώ.

Σκουπίδι κι άχρηστο ρεμάλι το κουδούνι σου χτυπώ
άνοιξέ μου την αγκάλη, πες το μου το σ’ αγαπώ.

[Παντελής]

να μ' αγαπάς, όσο μπορείς να μ' αγαπάς