Το ηλιοβασίλεμα

[Γιάννης Καραντώνης]

Πρόβαλε ανατολή,
σκότωσε το σκοτάδι.
Δώσε το φως σε όσους το ζητούν,
τη ζεστασιά σου σε όσους την προσμένουν.
Νύχτα, πάρε τα μαύρα σου πέπλα.
Κι άσε τον ήλιο με τα φτερά του να μας αγκαλιάσει.
Φώτισε ήλιε, φώτισε, να βρω αυτή που αγαπώ.
Πριν βραδιάσει κι όλα χαθούν
και βυθιστώ και εγώ ξανά στον θάνατο.
Άσε με για λίγο να νιώσω τον έρωτα,
τα χείλη της να με προσκυνούν.
Η ώρα πλησιάζει. Τι ευτυχία.
Να ζω τις τελευταίες μου στιγμές, πλάι στην αγαπημένη μου.
Ο ήλιος βασίλεψε. Η ψυχή μου έσβησε.
Μα το πάθος έμεινε.
Τα σώματα μας έμειναν ενωμένα.
Κι έτσι θα παραμείνουν.
Έτσι θα μας βρει ο Άδεις.
Μέχρι να έρθει το επόμενο πρωί.
Και οι ψυχές μας να ενωθούν ξανά.

[Παντελής]

κι ο Θεός έπλασε το σκοτάδι και μετά το φως κι είδε ότι ήτανε καλό...

[Γιάννης Καραντώνης]

Και κάπως έτσι γεννιέται η ζωή