Ψυχές

[Γιάννης Καραντώνης]

Χαράζει. Και νέες ελπίδες λες πως γεννιούνται.
Μα ποιες ελπίδες; Ποια όνειρα μπορούν να σε σώσουν.
Ένας κόκκος άμμου και εσύ.
Μια ηλιαχτίδα ανάμεσα σε τόσες χιλιάδες.
Άκαυτη βάτος στα μάτια των άλλων.
Μα μέσα σου παραμένεις ο ιδιος, δειλός κι ανήμπορος.
Κυνηγάς τη ζωή να τη ρουφήξεις ως το μεδούλι της.
Μαζί σου όμως συνοδεύεται και η θλίψη.
Μάχεσαι ζητώντας μόνο μια παράταση
πριν από το επερχόμενο τέλος σου.
Μέχρι να σβήσει η φλόγα
που πασχίζεις να κρατήσεις ζωντανή.
Μέχρι να σβήσει και ο τελευταίος ανθός στον κήπο της Εδέμ.
Τα τελευταία πρόσωπα στον κόσμο αυτό.
Έως τη στιγμή που θα έχεις απομείνει μονάχος.
Μια ζωή περιπλανόμενη μέσα σ' ένα άδειο δωμάτιο.
Ένα άψυχο σώμα, μια άδεια καρδιά, ένας ζωντανός νεκρός,
μέσα σε μια ζωφερή κοινωνία που απλά θα ζητάει
λίγη ακόμα ζωή.

[Αντώνης Κατατονιακός]

αν και μπαίνω σπάνια, δεν είμαι ποιητής, μα μόνο διαβάζω, σταμάτησα στο ποίημα αυτό όχι μόνο γιατί είναι στην αρχή αλλά γιατί έχει στοιχεία που το κάνουν σε κάποιους στίχους ξεχωριστό....

[Γιάννης Καραντώνης]

σας ευχαριστώ πάρα πολύ. Είναι πάρα σημαντικό για κάποιον που μπαίνει για πρώτη φορά στα μαγικά μονοπάτια της ποίησης να ακούει τόσο σπουδαία λόγια

[ΠΑΥΛΙΝΑ]

Ο τίτλος τα λέει όλα με μια λεξη