Ποιητική γωνιά

Της ψυχής μας το στέκι

ΣΤΟ ΠΟΥΘΕΝΑ

Η ατμόσφαιρα ήταν αποπνικτική. Ο καθένας δεν ήξερε τι να κάνει σε αυτό το περιβάλλον. Όλοι όμως ήταν επιφυλακτικοί απέναντι σε αυτό που είχαν να αντιμετωπίσουν, παρόλο που δεν ήξεραν τι είναι αυτό. Όλοι ήταν καθισμένοι και περίμεναν να δουν πως θα συνεχίσει εκείνη η ατελείωτη νύχτα. Και πράγματι ήταν ατελείωτη. Οι ώρες ήταν σαν μισές μέρες, και το τικ – τακ του ρολογιού ήταν αυτό που τους έδινε στα νεύρα. Και δεν έλεγε να σταματήσει με τίποτα. Όλα έμοιαζαν περίεργα, αλλά κανείς δεν το έλεγε στον άλλον, μήπως και τους τρομάξει, ή ακόμα και να τους φοβίσει περισσότερο από όσο ήταν τώρα. Την νύχτα εκείνη δεν θα την ξεχάσουν πότε κανένας τους. Ήταν η πιο τρομακτική, και η πιο κουραστική νύχτα που πέρασαν και οι έξι.

Το ρολόι που στηρίζονταν στον τοίχο, σήμανε έξι. Έξω από το δωμάτιο είχε ξημερώσει. Τα πουλιά άρχιζαν σιγά – σιγά να κελαηδούν μέχρι που μέσα σε μία ώρα είχε ξημερώσει για τα καλά. Ένας από τους έξι πρότεινε να βγούνε λίγο από το δωμάτιο και να ελέγξουν μήπως και υπάρχει κάποια έξοδος από αυτό το εχθρικό και αλλόκοτο μέρος. Αποφασίσανε λοιπόν, να πάνε τρεις να ψάξουν και οι άλλοι τρεις να παραμείνουν σε εκείνο το δωμάτιο.

Έτσι και έγινε.

Οι τρείς ξεκίνησαν να ψάχνουν αν υπάρχει έξοδος και οι άλλοι τρείς αν υπάρχει κανένα στοιχείο, μήπως και μάθουν πως βρέθηκαν εκεί, καθώς και πιάνου είναι ο καταυλισμός στον οποίον παρέμειναν ολόκληρο το βράδυ.

Αλλά μάταια. Όχι μόνο δεν βρήκαν τίποτα αλλά και κουραστήκανε από το ψάξιμο, χάνοντας και αρκετά πολύτιμο χρόνο.

Εκτός από τους τρεις που παρέμειναν στο καταυλισμό, δεν βρήκαν τίποτα και οι άλλοι τρείς που ξεκίνησαν το πρωί, για να βρουν μια πιθανή έξοδο από το μέρος αυτό.

Το βράδυ πλέον άρχισε να πέφτει για τα καλά. Έξω είχε πια βραδιάσει, δεν φαίνονταν τίποτα.

Αποφάσισαν για το δεύτερο τους βράδυ, να κοιμηθούν για να έχουν ενέργεια για την επόμενη μέρα. Όλοι συμφώνησαν και έπεσαν για ύπνο, εκτός από έναν ο οποίος θα πρόσεχε μην έρθει κανείς με οποιοδήποτε σκοπό, για λίγες ώρες μέχρι να μπει άλλος από την ομάδα.

Το βράδυ αυτό, ευτυχώς πέρασε πολύ γρήγορα και αρκετά ήσυχα για αυτούς.

Το επόμενο πρωί η μια ομάδα ξεκίνησε να ψάχνει για μία έξοδο και η άλλη ομάδα αντί να κάτσει στο καταυλισμό, όπως την προηγούμενη φορά, έψαχνε και εκείνη από μια άλλη μεριά τους δάσους για καμία έξοδο, που θα τους ελευθερώσει από αυτό το μέρος.

Σε κάποιο στάδιο της έρευνας και οι δύο ομάδες βρέθηκαν σε ένα δρόμο που και στους έξι θύμιζε γνωστός. Τότε και οι έξι βρήκαν εκεί τα αυτοκίνητα τους, αλλά δεν μπορούσαν να θυμηθούν πως ήρθαν ως εδώ και από πού.

Το μόνο όμως που θυμούνται και οι έξι είναι πως όλοι τους πάθανε πρόβλημα με το αυτοκίνητο τους, μα δεν θυμούνται τίποτα άλλο.

Αυτή η μέρα τους έδωσε ένα στοιχείο να θυμηθούν, αλλά δυστυχώς δεν ήταν αρκετό. Τουλάχιστον, για αυτούς τους έξι ανθρώπους ήταν μια αρχή, για αυτό που θα περνούσαν, εκεί στο ερημωμένο και απομονωμένο καταυλισμό.

Δεν θα πέρασαν λίγες ώρες, ώσπου ήρθε ξανά το πρωί.

Ένα ακόμα πρωινό σε αυτό το μέρος. Αυτήν την φορά δεν θα πήγαιναν να ψάξουν για μια πιθανή έξοδο, διότι συνειδητοποίησαν πως δεν μπορούν να βγουν από το αλλόκοτο αυτό, περιβάλλον.

Άρχισαν να ρωτάνε έναν – έναν μήπως και βρουν κάποιο κοινό σημείο που να εξηγεί τον λόγο για τον οποίο βρέθηκαν εκεί.

Αλλά τίποτα δεν φαίνονταν να ταιριάζει. Όχι μόνο δεν ήταν στην ίδια ηλικία, αλλά ούτε ημερομηνία γέννησης δεν είχαν ίδια. Όχι μόνο δεν γνωριζόντουσαν αλλά δεν ήξεραν και κανέναν που να ξέρουν και οι υπόλοιποι. Εκτός από το ότι δεν ήταν ούτε καν, μακρινά ξαδέλφια ή έστω συγγενείς, δεν είχε μείνει και πολύ στο να πάθουν τα νεύρα τους. Έτσι παράτησαν αυτήν την προσπάθεια.

Μετά από λίγο καταλάβανε το κοινό που είχαν και οι έξι. Ήταν ένα σημάδι που είχαν από μικροί. Ήταν από το ίδρυμα στο οποίο μεγάλωσαν, ο καθένας όμως σε διαφορετικά τμήματα του ορφανοτροφείου. Αλλά όλοι τους κορόιδευαν ένα μόνο παιδί, τον Σάμι, ο οποίος τώρα τους εκδικείται με αυτόν τον τρόπο. Δεν πρόλαβαν να σκεφτούν και πολλά μέχρι που όλοι άρχισαν να βήχουν έντονα και ένας ένας έπεφτε μετά από λίγα δευτερόλεπτα στο πάτωμα και όταν πέσαν ένας-ένας μέχρι τον έκτο και τελευταίο άνθρωπο εξέπνευσαν. Και ακούστηκε λίγα λεπτά μετά η φωνή Η δοκιμασία τελείωσε>>.

τέλος