Ποιητική γωνιά

Της ψυχής μας το στέκι

Ομοούσιος …

Άπ την ίδια ουσία πλασμένοι
ο γυαλός, το καράβι κι εγώ,
πριν χιλιάδες αυγές γεννημένο
το κοχύλι που ψάχνω να βρώ.

Το κορμί μου πατρίδα φευγάτη
ένας μόλος στην άκρη της γης,
μία πόλη που έσβησε ο χρόνος
κάποιας άλλης παλιάς εποχής.

Ξεχασμένη σε κάποιο καρνάγιο
η ψυχή μου αιώνες μετρά,
ενωμένη με κείνο το πνεύμα
που μαζί της , δειλά ξαγρυπνά.

Κυκλωμένη με θέλω και πρέπει
φυλακή που να βγείς δεν μπορείς,
φευγαλέες , μικρές αποδράσεις
οι στιγμές μου κλεμμένες θαρρείς.

Στοιχειωμένες του χθες αναμνήσεις
λιγοστό στο μυαλό ρίχνουν φως,
κι από κείνο που θες να ξεφύγεις
αν τολμήσεις ποτέ ... πες μου πως ...

Η καρδιά μου μαρμάρινη πλάκα
για φαντάρους νεκρούς αφανείς,
στη φωτιά τρεις φορές βαφτισμένη
αλλά δεν θα το μάθει κανείς.

* * *

Όταν ζεις με φαντάσματα ...
ψαχνεις πάντοτε για εκείνη την αλήθεια που θα σε λυτρώσει ...

Αλήθεια πόσα καλοκαίρια πέρασαν, θυμάσαι άραγε;

Αρόδου, Tuapse – Russia
29 Σεπτεμβρίου 2008

Προβολές: 44

Μου αρέσει

Αυτό αρέσει σε 3 μέλη