Το ποίημα ...

[ANNINOΣ ΓΙΑΝΝΗΣ]

*
Το ποίημα είναι φωτιά που την καρδιά θερμαίνει
η σπίθα που στην παγωνιά φύλαξε την ελπίδα,
το χέρι που αγγίζοντας τα πάντα ομορφαίνει
ανάλαφρα θωπεύοντας του είναι την κοιτίδα.

Είναι το Φως που λούζομαι, μύρο που ανασαίνω
το ιερό παυσίλυπο, της θλίψης το βοτάνι,
στις ρύμες εξαγνίζομαι, γεννιέμαι και πεθαίνω
ρομφαία του Αρχάγγελου, του Χάροντα δικράνι.

Αμαρτωλός που προσευχή στα άστρα καταθέτει
και καταιγίδες πόντισαν στο χάος της αβύσσου,
κάθε στροφή μια αυλακιά στον πάπυρο προσθέτει
που ταξιδεύει ο άνεμος στην γη του παραδείσου.

Είναι το αρχιπέλαγος που η ψυχή μου λάμνει
στο χάος δραπετεύοντας, στων λογισμών την κρίση,
μέσα στην έμμετρη ροή, αγνή θυσία κάνει
από το δένδρο της ζωής αλήθεια να καρπίσει.

Το ποίημα ειν` το δίστομο της μοίρας μου μαχαίρι
που τέμνει την ουσία μου στου πάθους τον βωμό,
τις κρύες νύχτες έρχεται σαν του Θεού το χέρι
ν` αγγίξει θεραπευτικά της γης μου τον λωτό.


* * *


Αρόδου στο Ningde – China.
Δευτέρα, 29 Οκτωβρίου 2012 // 16:30 LT (UTC+8).

[ANNINOΣ ΓΙΑΝΝΗΣ]

*
Να είστε και να περνάτε καλά, με εμπνευσμένες δημιουργίες ...

[Nikolakakos Georgios (spartinos)]

Καταπληκτικο!!!

Γεια σου Γιαννη

[Ειρήνη]

Είναι Ποίημα Γιάννη!!!

[Παντελής]

δεν χρειάζεται να πω τα αυτονόητα ποιητή φίλε Γιάννη.