Μᾶλλον ἔχω τὰ κέφια μου γιὰ θλίψεις σήμερα!

[Ἰάνης Λὸ Σκόκκο]

λάβετε, φάγετε, τοῦτο ἐστὶ τὸ ποίημά μου,
ποὺ θἄθελα νὰ τὄχε διαβάσει καὶ ἡ μαμά μου.
Στὴν Λυράνθη,
στὴν Poeta
καὶ στὸν ΤΥΨΕΙΣ,
γιὰ νὰ ξέρουν πὼς τούς θυμᾶμαι.
Ὡς Κλινὸ (καὶ σὰν βέρος Νεογραικὸς προπαντὸς) ἀπαιτῶ
κεῖνοι ποὺ μ' ἀγαποῦν - τοῦτο μᾶλλον οὐκ ἔστιν ἀρκετὸ -
καὶ τὴν ζωή τους, λέει, δίνουν γιὰ μένα, νὰ τὸ κάνουν:
τώρα, νὰ πέσουνε μπροστά μου καὶ νὰ πεθάνουν.

Ἑλληνικὰ μιλῶ κι' ἐλπίζω νὰ μὲ καταλαβαίνουν·
οἱ χριστιανοὶ, μάλιστα, ν' ἀρχίσουν νὰ μεταλαβαίνουν
τῶν ἀπαραιτήτων ἀχράντων τους μυστηρίων·
μὴν πᾶνε δὰ κι' ἄνευ συνοδείας θυμιατηρίων!

Ὅσ' εἶν' ἀλλόθρησκοι, πῶς νὰ ταφοῦν, ἄς μοῦ τὸ δηλώσουν·
ἐμμέτρους Ἐπιταφίους θὰ γράψω - ποὺ ἄλλοι θ' ἀναγνώσουν,
μὲ ταλέντο θρηνώδους μπίτ-κλεινοῦ Περικλέους
ἤ μοιρολόγας κι' ὁσίας Μαγδαληνῆς τοῦ ἐλέους.

Ὅσ' εἶν' ἄθρησκοι, τὶ νὰ τοὺς κάνω; Καλὰ νὰ τὰ πάθουν!
Μὲ ξερή ποίησή μου - κι' ἄνευ ὕμνων πρέπει - γιὰ νὰ μάθουν,
στὸν Ἀγύριστο νὰ πᾶνε, τὰ τομάρια! Φτού τους!
Πῶς, δίχως Πίστη, μ' ἀγαπᾶς σὲ καιροὺς σὰν τούτους;

Τελικῶς, μὴ σώσει ποτὲ πιὰ κανεὶς νὰ μ' ἀγαπήσει·
πολὺ κακῶς τὰ τέρατα νἄχουν κάποτ' εὐτυχήσει
ἀφοῦ δὲν τἄξιζαν ἔτσι κι' ἀλλιῶς!...
.......................................... - Σιχαμένε!
Ἔτσι! Σὲ θέλω νὰ λυσσᾶς, ποθοπλανταγμένε.

Ὡς Κλινὸ (κι' ὡς ἀληθὴς Κλασικὸς προπαντὸς) νυστάζω,
μόλις πιάσω κἅνα βιβλίο τῆς ἐποχῆς... Δὲν διαβάζω
παρ' ὅσα μοῦ 'χ' ἡ ζωή μου φυλαγμένα! Βαριέμαι
σ' ἔρωτες, χάδια καὶ φιλιὰ νὰ τραβολογιέμαι.

Τελικὰ, ξέρω πὼς θὰ μ' ἀγαπήσουν, χωρὶς πονηριὰ,
μόλις πάψουν νὰ χτυποῦνε τὰ καταραμένα σφυριὰ,
μὴν κι' ἀνοίξει ξάφνου στὸν τάφο τὸ φέρετρό μου!
Κι' ἄν... κερδίσω τίτλο τοῦ λογοτέχνη-προδρόμου.
Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.

[ΧΡΗΣΤΟΣ ΑΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΣ]

Τα κέφια σου έχεις γενικώς Ιάνη.

Παρόλο που εμάς τους αγράμματους δυσκολεύεις

 ως λογοτέχνης-πρόδρομος βασιλεύεις.

[ΤΥΨΕΙΣ]

Βρε ίσκιε μου γιατί μ' ακολουθείς;
Δε μ' αφήνεις μόνο μου να τρέχω;
Βρε ίσκιε μου, δε πας να μου χαθείς,
πρέπει κι εσένα σύντροφο να έχω;

Πότε στραβό σε βλέπω πότε ίσο,
πότε μακρύ σα σούβλα, πότε νάνο,
τη μια πηγαίνεις μπρος, την άλλη πίσω
σε απαντώ εδώ, εκεί σε χάνω.

Χωρίς να βλέπεις, πιάνεις ότι πιάνω,
με οδηγείς αλλά και σ' οδηγώ.
Και τέλος πάντων κάνεις ότι κάνω
και είσαι άλλος, δεύτερος, εγώ.

Βρε ίσκιε μου, γιατί μ' ακολουθείς;
Βρε ίσκιε μου δε πας να μου χαθείς...
Σε απαντώ στο σπίτι και στο δρόμο
και μου γεννάς πολλές φορές τον τρόμο.

 

 

Την αγάπη μας Ιανέ .....να σαι καλά !!!!! 

[Nikolakakos Georgios (spartinos)]

Παντα κεφια να'χεις και τις θλιψεις, χαρες να κανεις!!!