Ναὶ, ἡ Χούντα δὲν ἔκλεβε.

[Ἰάνης Λὸ Σκόκκο]

ὀλίγον Ἱστορίας μάθημα παρδαλὸν,
δι' ὅσους σκέπτονται καὶ κρίνουν μὲ τὸν φαλλὸν
κι' οὐχὶ διὰ τοῦ πτωχοῦ τε καὶ σοφοῦ νοός τους!
- Πές τα, μωρὲ, μὴν τούς λυπᾶσαι, καὶ δός τους!...
Ἐξεπλάγην,
καὶ διερράγην
ἡ καρδία μου στὸ ἄκουσμα τοιούτων ὑστέρων αἰσχρῶν μαντάτων.
Ὥστ' ἔκλεβεν κι' ἡ Χούντα, μετὰ τῶν τιμίων αὐτῆς φουσάτων!...
Τὶ μοῦ λὲς!
Καὶ δὲν κλαῖς;
Λέγεις πὼς ἦτο κι' ἡ ἐπάρατος Ἑλλὰς Ἑλλήνων Χριστιανῶν
σὰρξ ἐκ τῆς σαρκὸς καὶ ὀστοῦν ἐκ τῶν ἱερῶν ὀστῶν ἁπάντων ἡμῶν;
Κι' οὐκ αἰσχύνεσαι ταῦτα σήμερον λέγων;

Προτέρους Ἕλληνας - καὶ νεωτέρους - ψέγων;
Ἐτσάκωσες, οὗτος σὺ, τινά κλέπτοντα τὸν πλησίον
ἀσυστόλως καὶ οὐχὶ δι' ἐντεταλμένων πληρεξουσίων;
Συκοφάντη.
Μ' ἕνα μπρἀντυ,
ποὺ σὲ κερνοῦν, καὶ τίναν οὐ καταδίδεις!...
Νἆχες, κερατὰ, κι' ὀλίγον πνεῦμα! Φίδης
νὰ λεγόσουν, μόνος, μὲ τὴν θέλησί σου!...
Γρουσούζη! Κι' οὔστ!... ἀπ' τὴ θέση σου κουνήσου!...

Ἡμᾶς ποὺ θὰ πεῖς ἴσα κι' ὅμοια μ' ἐκείνους...
Ἡμᾶς, λέγω, τοὺς πάναγνους λευκοὺς κρίνους!
Δὲν ἐδιδάχθης, πὼς ἔκτρωμα τῆς Ἑλλάδος ἦτο κεῖνο τὸ πράμα,
φαρσοκωμωδία σκέτη, μὲ πολὺν γέλωτα κι' ὀλίγον μιξοκλάμα;
Τὴν ἔπαθ' ἡ μαμά μας Ἑλλὰς, στὰς συνουσίας μὴ προφυλασσομένη,
ἔτεκεν βρέφος ἑπταχρονίτικον (δημοκρατίαν χοντροκομμένη)
κι' ὅπερ δὲν ἐστάθη τυχερὸν καὶ ὑγειὲς χριστιανὸν· καὶ τῆς ἐψόφησεν!
Ἀλλὰ καὶ πάλι: μὲ Νουδοὺ καὶ Πασὸκ, οὔτε ποὺ κι' ἐκλινοσόφησεν
τὶ δέον, ταῖς γηραιαῖς, χαροκαμμένες κι' ἐγκυμονοῦσαις κυρίαις, γενέσθαι

κι' ὅτι μὲ τὸν πρῶτον τυχόντα πρωθυπουργὸν οὐ δὴ καλὸν συνδεδέσθαι.
Ἠκολούθησαν ἀλλεπάλληλοι νόμιμοι γάμοι χρεωκοπήσαντες,
ὁ κλέψας τοῦ κλέψαντος τῷ κλέψαντι, κι' ἅπαντες τὴν νήσσαν ποιήσαντες.
Κοντολογὶς, ὁ λαὸς, ὡς ἐκ τούτων, τὰ μαλλιοκέφαλά του χρωστάει.
Μένει θεονηστικὸς κι' ἄνευ περιθάλψεως, κι' ὡστόσο δὲν ψοφάει,
ἱκανὸς ψυχὴν νὰ παραδώσει μ' ἀπόδειξιν πὼς λόγον βαστάει,
πληρώνει χρέη καὶ φόρους ἐπὶ Γῆς πρὶν στοὺς Ἅγιους Οὐρανοὺς νὰ πάει.
Ταῦτα λέγει ξεδιαντρόπως ὑμῖν ποιητὴς φορουμογέννητος,
πάσχων, παθὼν, κλινοσοφίσας ἑαυτὸν: Σουρῆς ἀρτιγέννητος.
Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.