Ποιητική γωνιά

Της ψυχής μας το στέκι

Σαν να μην έχεις λείψει

Ζερβά και δεξιά μου
και πίσω και μπροστά
βρίσκεται η μορφή σου
με σάρκα και οστά.

Σε κουβαλώ μαζί μου
όπου και να βρεθώ,
από το άρωμά σου
ζαλίζομαι, μεθώ.

Το χάδι απ' τη ανάσα,
το σ' αγαπώ αχνό,
απ' τη φωνή τη μπάσα
ακούγεται βραχνό.

Σαν να μην έχεις λείψει,
όλα κανονικά
κ' όλοι πως έχουν στρίψει
μου λεν τα λογικά.

Προβολές: 109

Μου αρέσει

Αυτό αρέσει σε 7 μέλη

Σχόλιο από τον/την Aνδριάννα Θ. στις 3 Νοέμβριος 2012 στις 12:08: ενταξει ειμαι κ φρεσκοχωρισμενη αλλα περα απ αυτο τρομερος στιχος! νιωθω την ανασα και τα χαδια που λες!με αγγιξε πολυ!

Σχόλιο από τον/την Βαιος Μεταξογιεννης στις 3 Νοέμβριος 2012 στις 15:40: Εκφραστική δεινότητα και τρυφερότητα... Μπράβο!!!

Σχόλιο από τον/την Παντελής στις 3 Νοέμβριος 2012 στις 21:17: γεια το σχόλιο σου στο στιχάκι μου και περαστικά, καλό βράδι φίλη μου!!!!!!!

Σχόλιο από τον/την Nick Renito στις 3 Νοέμβριος 2012 στις 22:15: Απολάμβανα τον φινετσάτο τρόπο που εκφράζεις τις όμορφες εικόνες που μας έδωσες, μέχρι που έφτασα στον επίλογο σου:

Σαν να μην έχεις λείψει,
όλα κανονικά
κ' όλοι πως έχουν στρίψει
μου λεν τα λογικά."

Η αληθινή αγάπη προς τον άνθρωπο μας, μπορεί να μας πάρει την λογική,...να μας "Στρίψει τα λογικά!.." .Αν δεν υπάρχει δε, έστω και λίγη ανταπόκριση, πρέπει να ετοιμαζόμαστε για μέσα!...Για το τρελοκομείο!.. "Εξ ιδίων, κρίνω τα αλλότρια!.."

Καλησπέρα!...

Σχόλιο από τον/την Nikolakakos Georgios (spartinos) στις 3 Νοέμβριος 2012 στις 23:01: Καταπληκτικο!!!

Σχόλιο από τον/την NO στις 4 Νοέμβριος 2012 στις 3:57: Σαν να μην έχεις λείψει,
όλα κανονικά
κ' όλοι πως έχουν στρίψει
μου λεν τα λογικά.

Αυτό θα έλεγα κι εγώ, κι αν δεν έχουν στρίψει θα στρίψουν σύντομα. Αλλά είναι και λογικό, αν και οξύμωρο, όταν διαβάζεις τέτοια ποιήματα. Ποιήματα σαν και τούτο που με απλά λόγια και λέξεις, σε κάνουν να συμπλέεις με την ποιήτρια, να νιώθεις τον παλμό της καρδιάς της και να γίνεσαι μέρος του ποιήματος της. Όταν από απλός αναγνώστης μετατρέπεσαι αυθορμήτως και άθελα σου σε πρωταγωνιστή και γυρνάς ασυναίσθητα να μιλήσεις σε κείνον που λείπει, και να δεις τα μάτια ενός ανθρώπου που δηλώνει απών από καιρό. Φταίει η ζωντάνια που σου μεταδίδει ο στίχος και σε κάνει να θυμάσαι ότι πάντα κάτι θα λείπει που κρατά όμως ένα μικρό ή ένα μεγάλο κομμάτι σου, και που θα ήθελες να ξανά είναι έστω για λίγο κοντά σου. Ζωντανεύεις τα ανύπαρκτα, μπράβο σου.