Ο ΠΟΝΟΣ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ

[ΙΣΙΔΩΡΟΣ ΚΑΡΔΕΡΙΝΗΣ]

Από τα κεραμίδια του κάτασπρου σπιτιού στο λόφο
Έρεε ακατάπαυστα ο πόνος τ’ ουρανού.

Το χαμόγελο του ήλιου είχε πια ξεψυχήσει
Τα παράθυρα της δύσης είχαν βαφτεί βαθιά μαύρα.

Το σπίτι μέσα ολότελα έρημο κι ακατάστατο
Από τους τοίχους σαν πίδακες ανάβλυζαν κραυγές.

Το ρολόι σταματημένο στη σκοτεινή ώρα
Τα οστά των νεκρών στο σανιδένιο πάτωμα χυμένα.

Τα πλήκτρα του πιάνου κοκαλωμένα
Το εμβατήριο του θανάτου στον αέρα σκορπισμένο.

Στον κήπο τα λουλούδια μες στο πένθος βυθισμένα
Κι οι ρίζες τους διψασμένες ρουφούσαν αίμα.

[Ειρήνη]

Σκοτεινό αλλά ωραίο!!!

[Λουκάς Λιάκος]

εκφραστικό γεμάτο χρώματα ήχους συναισθήματα.

τη καλησπέρα μου

[Τάσος Π. Δασκαλάκης]

!!!!!!!

Ο πόνος του ουρανού

και το πένθος των λουλουδιών

ανακαίνιση απαιτούν

του οίκου που θρηνούν...

Καλημέρα Ισίδωρε !

[alter ego#--ξινή]

πολύ ωραίο!!

[Nikolakakos Georgios (spartinos)]

Πολυ ωραιο!!!

καλημερα

[Παντελής]

θυμίζει μεγάλους σκοτεινούς ποιητές Ισίδωρε.

[ΙΣΙΔΩΡΟΣ ΚΑΡΔΕΡΙΝΗΣ]

Καλησπέρα σε όλους