Ποιητική γωνιά

Της ψυχής μας το στέκι

άτιτλο 1.

Σύρσου μέσα μου.
Με το κεφάλι , με το χέρι , με το σώμα σου.
Άσε με να γίνω η γη που θα σε καρποφορήσει.
Μπορώ να γεννήσω την πλάση ολόκληρη που σε περιβάλλει.
Μπορώ να ανακυκλώνομαι ανά τους αιώνες πάντα με το ίδιο ριζικό, πάντα με το ίδιο ρίσκο, τον ίδιο πόνο που σέρνει κάθε μας συνάντηση.

Προβολές: 96

Μου αρέσει

Αυτό αρέσει σε 5 μέλη

< Προηγούμενη καταχώριση

Σχόλιο από τον/την NO στις 18 Αύγουστος 2012 στις 0:32: Η έκφραση της ολοκληρωτικής αγάπης με δυο λόγια. ...Μαζί σου Νανά.

Σχόλιο από τον/την Nana. Pagonidou στις 18 Αύγουστος 2012 στις 0:43: Υπάρχει κάτι τέτοιο; Υπάρχει οτιδήποτε πραγματικό ή απλά μας αρέσει να γράφουμε γι αυτά;

Όσο μεγαλώνουμε ο κυνισμός φοβάμαι πως υπερτερεί της ρομαντικότητάς μας

Σχόλιο από τον/την Ειρήνη στις 18 Αύγουστος 2012 στις 0:51: Νανά το ποίημα υπέροχο αλλά θαρρώ ότι το σχόλιό σου με εκφράζει περισσότερο....!!

Σχόλιο από τον/την Nana. Pagonidou στις 18 Αύγουστος 2012 στις 0:56: Ειρήνη μου, δεν ξέρω αν πρέπει να χαίρομαι ή να θλίβομαι που συμφωνείς.

Μακάρι να ήταν όλα πιο απλά... ή μήπως τότε δεν θα γραφαμε καν

Εννοώ μέσα από την ποίηση, ίσως προσπαθούμε ν' αγγίξουμε τελικά την αλήθεια.

(Αν κι εγώ δεν λογίζομαι για ποιήτρια. Νομίζω πως μου πάει καλύτερα η συγγραφή)

Σχόλιο από τον/την Ειρήνη στις 18 Αύγουστος 2012 στις 1:07: Εγώ να δεις πόσο θλίβομαι που συμφωνώ καθ' ότι είναι σημάδι του "μεγαλώματος" .....

Γι αυτό και τελευταία το έχω ρίξει στον καλαματιανό χαχα Ελπίζω να είναι κρίση και να περάσει!

Εσύ το κατέχεις το άθλημα κι ας λες! Βέβαια καλό είναι να καταλήγουμε εκεί που πιστεύουμε

εμείς ότι μας ταιριάζει καλύτερα!