Σύρσου μέσα μου.
Με το κεφάλι , με το χέρι , με το σώμα σου.
Άσε με να γίνω η γη που θα σε καρποφορήσει.
Μπορώ να γεννήσω την πλάση ολόκληρη που σε περιβάλλει.
Μπορώ να ανακυκλώνομαι ανά τους αιώνες πάντα με το ίδιο ριζικό, πάντα με το ίδιο ρίσκο, τον ίδιο πόνο που σέρνει κάθε μας συνάντηση.

Ξεκούμπωσα αργά τη σάρκα σου.

Μαλακά πέρασα τα δάχτυλά μου κάτω από το δέρμα σου.

Ήταν ζεστά. Και απαλά. Σχεδόν βελούδινα.

Θέλησα να τα κρατήσω λίγο ακόμη ακριβώς εκεί, ακίνητα, ήταν όμως το κρύο τσουχτερό και έτσι ανοιχτό που σε κράταγα, κρύωνες.

Περπατήσαμε ώρα πολύ στο παγωμένο πεζοδρόμιο.

Η έκφρασή σου ήσουν αλλόκοτη. Σχεδόν αποστασιοποιημένη από όσα συνέβαιναν.

Εγώ, συνέχεια χαμογέλαγα. Χωρίς λόγο κανένα.

Και εσύ φόρεσες μια πικρή θλίψη στα μάτια σου που…