Όλες τις φορές,

μόνο το άγριο καρδιοχτύπι

βρήκε θέση

στη μοναξιά του σκοταδιού.

Το όποιο μέσο χρησιμοποιήθηκε

για να διασχιστεί η μέρα,

σταμάτησε στα σύνορα

μεταξύ

του φυσιολογικου χαρακτήρα της ξεκούρασης

και της ανικανοποίητης ανάγκης.

Στην αγρύπνια,

άντεξε να φτάσει,

και πάλι,

μόνο ό,τι έδινε τη λυτρωτική ώθηση.

Οφείλεται ευγνωμοσύνη

στον ύπνο Της,
που διατηρεί ερμητικά κλειστή
την έξοδο του παραδείσου
κι εντελώς αθώα
αυτή την απεικόνιση πρωτόπλαστης

πάνω στο κρεβάτι,
παρά την σατανική σύμπτωση
που επιτρέπει την ύπαρξη
ενός  μισοφαγωμένου μήλου
στον ίδιο χώρο.

Την ανάγκη μου,

εσύ την κρατάς στη ζωή.

Αναπλάθεται αδιάκοπα,

από το "αν"

της αναπνοής σου...

Στη θέα

κι αυτού του φθινοπώρου,

βρίσκω την υπενθύμιση πως,

από τότε ακόμα,

δε μπόρεσα να υπολογίσω ξανά

πόσες ψιχάλες χρειάζονται

για να φτιάξουν την όψη από ένα δάκρυ.

Ποιός είναι ο σωστός αριθμός,

από το μηδέν μέχρι το άπειρο.

Με δυσκολεύει πολύ,

το ό,τι κλαίω κι εκτός αυτής της εποχής.

Υπάρχουν παντού τριγύρω

διακριτικά εγκατάλειψης.

τα πράγματα

και τη ψυχή

που έμειναν πίσω.

Και πάνω στα σημάδια

που άφηναν τα βήματα παρηγοριάς

καθώς πλησίαζαν,

τα δάκρυα

και το πεσμένο βλέμμα

που έσερνα όλη τη μέρα.

το να ξαπλώνω στο κρεβάτι

Κάποτε,

αγγιζόμασταν δειλά,

επιφυλακτικά.

Έτσι όπως αντιμετωπίζονται,

στην αρχή,

όλα τα άγνωστα σημεία.

Όπως φέρεται ο καθένας,

όταν βγαίνει για πρώτη φορά

στ' ανοιχτά του κορμιού.

Πριν να γνωρίσει όλο τον κόσμο...

...στη πλευρά

του προσώπου σου,

που βρίσκεται

δίπλα στο παράθυρο

και σε λίγο θα έχει πανσέληνο...

Εκεί θα ήθελα να κοιμηθώ....

Κι αυτός

ο πρωινός πονοκέφαλος,

μιά συνέπεια είναι,

του να μεγαλώνει κανείς

ένα λουλούδι,

στο δωμάτιό του.

Αλλά τουλάχιστον,

υπάρχει ανταπόδοση.

Γιά όσο συμβατικό οξυγόνο παίρνει,

προσφέρει το άρωμά του στα όνειρα.

Τα μπολιάζει με κάτι αληθινό.

Νύχτες...

Νύχτες ατέλειωτες αγάπη μου...

Όταν είχαν σπάσει

τα φτερά των ονείρων σου...

Όσο κοιμόσουν

μέσα στο ρίγος

κι ο πυρετός

δεν ερχόταν στα μάτια σου...

Κάθε φορά,

που απείχες από την πρωτοβουλία

και μετρούσες κομμένες ανάσες,

για να φτιάξεις την κραυγή σου...

Νύχτες κοφτερές περνούσα,

ακονισμένες από το σκοπό τους,

και μοίραζα πάνω τους τη ψυχή μου,

για να σου φτιάξω με τα κομμάτια…

Τώρα είναι αλλιώς.

Δεν υπάρχει βροχή,

δεν υπάρχει φυγή,

ούτε μιά παγωμένη παλάμη,

σε σχήμα αποχαιρετισμού,

κολλημένη στο γυαλί.

Αυτή τη φορά,

συναντιούνται δύο ανάσες

που δηλώνουν αγάπη.

Το τζάμι ιδρώνει από μέσα.

Μπορούμε τώρα,

να ξεπλύνουμε  το πρόσωπό μας,

από την καταιγίδα που σοβούσε.

Σε κάθε φιλί,

η κάθε πνιγμένη λέξη,

ήταν ένα κύμα

στην θάλασσα

του κόσμου μας.

Εκεί όπου βρέθηκαν

να επιπλέουν μαζί

και η ελπίδα

και η υποψία,

για ό,τι δεν ειπώθηκε.

Όλα τα στοιχεία του σκηνικού,

άψυχα κι έμψυχα,

είναι παρόντα

για να συνεχιστεί η συνειδητή ζωή,

από το σημείο
που είχε μείνει χθές.
Τα μεν φωτίζονται σταδιακά
από το νέο φως,
τα δε κρύβονται λίγο ακόμα,
στο χωρο της προσωρινής αδυναμίας του,
σταθμίζοντας τις επιλογές τους
και το βάρος της προηγούμενης μέρας.