Υπάρχουν παντού τριγύρω

διακριτικά εγκατάλειψης.

τα πράγματα

και τη ψυχή

που έμειναν πίσω.

Και πάνω στα σημάδια

που άφηναν τα βήματα παρηγοριάς

καθώς πλησίαζαν,

τα δάκρυα

και το πεσμένο βλέμμα

που έσερνα όλη τη μέρα.

το να ξαπλώνω στο κρεβάτι

Κάποτε,

αγγιζόμασταν δειλά,

επιφυλακτικά.

Έτσι όπως αντιμετωπίζονται,

στην αρχή,

όλα τα άγνωστα σημεία.

Όπως φέρεται ο καθένας,

όταν βγαίνει για πρώτη φορά

στ' ανοιχτά του κορμιού.

Πριν να γνωρίσει όλο τον κόσμο...

...στη πλευρά

του προσώπου σου,

που βρίσκεται

δίπλα στο παράθυρο

και σε λίγο θα έχει πανσέληνο...

Εκεί θα ήθελα να κοιμηθώ....

Κι αυτός

ο πρωινός πονοκέφαλος,

μιά συνέπεια είναι,

του να μεγαλώνει κανείς

ένα λουλούδι,

στο δωμάτιό του.

Αλλά τουλάχιστον,

υπάρχει ανταπόδοση.

Γιά όσο συμβατικό οξυγόνο παίρνει,

προσφέρει το άρωμά του στα όνειρα.

Τα μπολιάζει με κάτι αληθινό.

Νύχτες...

Νύχτες ατέλειωτες αγάπη μου...

Όταν είχαν σπάσει

τα φτερά των ονείρων σου...

Όσο κοιμόσουν

μέσα στο ρίγος

κι ο πυρετός

δεν ερχόταν στα μάτια σου...

Κάθε φορά,

που απείχες από την πρωτοβουλία

και μετρούσες κομμένες ανάσες,

για να φτιάξεις την κραυγή σου...

Νύχτες κοφτερές περνούσα,

ακονισμένες από το σκοπό τους,

και μοίραζα πάνω τους τη ψυχή μου,

για να σου φτιάξω με τα κομμάτια…

Τώρα είναι αλλιώς.

Δεν υπάρχει βροχή,

δεν υπάρχει φυγή,

ούτε μιά παγωμένη παλάμη,

σε σχήμα αποχαιρετισμού,

κολλημένη στο γυαλί.

Αυτή τη φορά,

συναντιούνται δύο ανάσες

που δηλώνουν αγάπη.

Το τζάμι ιδρώνει από μέσα.

Μπορούμε τώρα,

να ξεπλύνουμε  το πρόσωπό μας,

από την καταιγίδα που σοβούσε.

Σε κάθε φιλί,

η κάθε πνιγμένη λέξη,

ήταν ένα κύμα

στην θάλασσα

του κόσμου μας.

Εκεί όπου βρέθηκαν

να επιπλέουν μαζί

και η ελπίδα

και η υποψία,

για ό,τι δεν ειπώθηκε.

Όλα τα στοιχεία του σκηνικού,

άψυχα κι έμψυχα,

είναι παρόντα

για να συνεχιστεί η συνειδητή ζωή,

από το σημείο
που είχε μείνει χθές.
Τα μεν φωτίζονται σταδιακά
από το νέο φως,
τα δε κρύβονται λίγο ακόμα,
στο χωρο της προσωρινής αδυναμίας του,
σταθμίζοντας τις επιλογές τους
και το βάρος της προηγούμενης μέρας.

Ξημέρωμα,

πριν ξυπνήσεις

κι αρχίσεις να συνηθίζεις

τη μυρωδιά του καμένου,

πετώ όλη την τέφρα,

από τα τμήματα της χθεσινής βραδιάς

που κοιταζόμασταν χωρίς απαιτήσεις.

Συγκεντρωμένη μέσα στο τασάκι,

το οποίο περιέχει τη στάχτη

από τα τσιγάρα ποιυ κάηκαν,

χωρίς να τα καπνίσει κανένας.

Σωτήριο τσιγάρο

γίνεται απόψε το κορμί.

Σε κάθε ρουφηξιά,

εκπνέουμε το Είναι μας.

Προκαλούμε ασφυξία

σε κάθε άθροισμα.

"Αυτοί οι στίχοι",

λέω,

"θα είναι οι τελευταίοι.

Τους αποσυναρμολογώ

και κάνω μιά προσπάθεια

να εθιστώ σε κάποια τετριμμένη κίνηση.

Και πάντα απολαμβάνω

τον ερχομό της διάψευσης,

παρόλο που ακόμα φοβάμαι,

κάθε φορά που μπαίνω,

για "πρακτικούς" λόγους,

μέσα στην πραγματικότητα,

μήπως θυμηθώ ολοκάθαρα

τον ήχο από το σκίσιμο του χαρτιού.

Ενδέχεται,

η πραγματική δυσκολία

να βρίσκεται

μεταξύ του πρώτου

και του δεύτερου βήματος.

Μέχρι να γίνει το θάρρος,

αυτοπεποίθηση.

Ο ρυθμός

των κοινών μας δευτερολέπτων

και το ανείπωτο,

-δε μπορεί-

κάπου άφησαν

τη σύμπτωσή τους.

Πιθανόν,

στο πρώτο τραγούδι

που θα μας κάνει

ν' ανατριχιάζουμε

και περα από το ακουσμά του.

Είναι νωρίς.

Στις χαραμάδες

ανάμεσα

από τα πάλαι ποτέ σφιγμένα δόντια,

ακόμα βρίσκει κανείς

γενετικό υλικό

από την αλήθεια παλαιότερων λέξεων.

Σε κάθε περίπτωση,

εξακολουθούμε να κρυώνουμε

πλάϊ σ' όλη αυτή την ευγλωττία,

που μαίνεται.

Ίσως γιατί γλιστρά αναμεσά μας,

με ξένη ζεστασιά.