Είναι όλοι του εδώ.

Στον αποχαιρετισμό της...

(Το καθήκον,

βλέπετε)

Απολαμβάνουν,

μάλιστα,

και μια νεογέννητη υπερηφάνεια.

Όσο να πεις,

κανένας τους υποκριτής...

Ούτε ένα δάκρυ

στο ποτήρι αυτής της μέρας.

Άλλωστε,

όταν ο μετρημένος οίκτος καλλιγραφούσε,

στο επιβεβλημένο παρών,

επαφές,

εκείνη διάβαζε

τους επικείμενους λυγμούς

που έλουζαν

την ώρα της μοναξιάς της.

Σιγά σιγά,

πλήρωσε το…

Απόψε, βρίσκω ξανά τα δοσμένα φιλιά μου. Ο χρόνος που πέρασε, κουλουριάζεται στο πεσμένο ρούχο. Κατρακύλησε μαζί του. Έμεινε μονάχα το σώμα σου.

Εδώ ταιριάζει
αυτός ο άνθρωπος.
Έγινε το Ταίρι.
Κοντά του,
τα αδιέξοδα
που γεννήθηκαν για 'μένα,
καταλύονται.

Ετών....
Πόσο...;
Ηλικία,
που ξέφυγε
από τους αριθμούς.
Κεντημένη,
με όσα χρόνια
μεγάλωσαν το κορμί,
πάνω στο οποίο,
το χέρι
ανακαλύπτει,
τώρα,
την ανιδιοτελή πλευρά του.

Τι πιο αντιπροσωπευτικό δείγμα,
της διαδρομής
προς το να με καθορίζει κάτι,
από την τελευταία μου,
χρονικά,
μνήμη;
Στην ουσία,
τη νεότερη απόγονο
μιάς ελπίδας που πέρασε
μέσα από τις δυνατότητες του ανθρώπου.

Θα μας βρουν,
ακριβώς όπως φύγαμε
και χθές:
Δύο ουσίες σ' ανάμειξη,
που ένιωσαν απόλαυση
και συνάντησαν,
μοιραία,
το ταβάνι της κορύφωσης.
Άλλο αν από 'κει,
έσταξαν πάλι στο κρεβάτι,
συνθέτοντας πάνω του
μια εικόνα
με μπλεγμένα σώματα.

Στην από 'δω πλευρά,
ο κόσμος είναι απέραντος.
Τόσο,
που η ανάσα θολώνει τα είδωλα,
κι όχι το αντίστροφο.
Διακριτική ευχέρεια,
έχει στο έλεός της
τις προϋποθέσεις
και για να υπάρξει ένα δάκρυ
δε χρειάστηκε εικόνα.

Μείνε...

Αξίζει...

Μόνο και μόνο
για να δεις,
πως όσες φορές
κι αν σπάσεις,
τίποτα δε θα τελειώσει
χωρίς μια ευκαιρία προσπάθειας,
γι' αποκατάσταση.

Καίγομαι.
Και κρυφά,
εμπιστεύομαι,
απόλυτα,
τη λέξη.
Γι' αυτό και στην ευθύτητα
εσωκλείεται χρόνος,
φορτωμένος μ' εγκαύματα.
Προφέρω το όνομα,
αλλά δε σβήνει τη φωτιά.
Δεν μπορεί να φτάσει
τη δύναμή της.
Είναι μόνο
το δέρμα της Έννοιας.
Ό,τι είναι σε θέση,
να διαλυθεί στον ήχο.

Ήρεμη πια,
εκατέρωθεν,
ανάσα,
φυσά τις σκιές
κι εκείνες εξαπολύουν
ριπές γυμνότητας.
Σε ασφυκτικότερο κλοιό,
καθώς η ένταση
μπροστά στα αισθήματα,
αποκτά βαθμό περιπλοκής,
πολύ μεγαλύτερο
από αυτόν
που καλούνταν να διαχειριστεί
η αφή.

Μεγάλη "διέξοδος" ένα φαινόμενο.
Αν χρειαστεί
προσαρμόζεται σ' ενα μέγεθος,
έχει πρόσωπο,
και ουρλιάζει αρκούντως συγκεχυμένα.
Αν και στο συγκεκριμένο,
με σιγαστήρα σφάζει η έξαρση
τη λογική,
και γεμίζουν οι δρόμοι
εύφλεκτο αίμα,
φτιαγμένο
από αριθμούς κι ανθρώπους.

Εδώ,
προσωπικός χρόνος.
Συνήθως,
μια γωνιά που εκτείνεται
πέρα από τις προβλέψεις,
επιτρέποντάς μου
ν' αντικαταστήσω
τις μεταμφιεσμένες βεβαιότητες
και τη δυσκινησία τους,
με παλμούς.
Τότε είναι,
που τα όριά του
βρίσκονται στο ποτήρι
με το ήδη εξατμισμένο νερό,
όταν ξυπνώ.

Ό,τι από κοινού μας δένει,
αφθονεί.
Με τα όσα,
γκρίζα σημεία αμηχανίας,
παρουσιάζει.
Η αλήθεια είναι,
πως αν θέλαμε
να μιλάμε για ένωση,
θα έπρεπε
να είχαμε εμπλακεί
σε λιγότερες παύσεις.

Το 'ξερα.
Εξ' αρχής.
Απ' όταν
την ένιωσα φίλη.
Εδώ,
άξιζε η αγοραφοβία.
Ήταν αντίδραση
απέναντι σε κοσμοσυρροή
που ντύνει
τον κατακερματισμένο Σκοπό.
Προστάτευε,
από το βύθισμα
σ' ένα "εύκολο" μέγεθος.

Κάπως αργά
-όπως γεννιούνται
όλες οι παρόμοιες διαπιστώσεις-
είπα
πως ο ψηφιδωτός πυρετός,
παράγει αίολη οργή.
Στα κύτταρά του
υπερίσχυσαν οι εκπλήξεις,
που,
βοηθούμενες
από υπολογισμούς και συμπτώσεις,
στέρησαν την συνείδηση,
δίνοντάς φθηνά
έξαψη,
από την προστασία
μιας ολοκληρωμένης προσπάθειας.
Το μόνο μέσο άμυνας.

Μέγεθος ποινής,

εξοντωτικό.

Η εγκατάλειψη

ενός νεογέννητου Πιστεύω,

τιμωρείται

με το να επιβιώνει

η αντίληψη

από τη ξηρά τροφή πληροφοριών.

Κάτι θυμάμαι...

Αμυδρά.

Πόσο ιδρώτα

έβγαλε

αυτός ο εφιάλτης!

Δυσκολεύτηκε

κάπως περισσότερο

η τρυφερότητα,

αλλά σε λίγο

θα τον εξατμίσει.

Λίγο γάλα

από το μαστό

της ευθύνης,

να πιεί,

το προοριζόμενο

για την απόπειρα επανόρθωσης,

επίθετο.

Να πάρει

όση δύναμη του αναλογεί.

Είναι επέιγον.

Η αδιαφορία,

είναι προ των πυλών.