τίποτα δεν ταράζει τους περασμένους αιώνες

το παρελθόν φοράει τον σιδερένιο θώρακά του>>

είπε ο Λόρκα

το ίδιο και ο Κέρουακ

υπήρξε χρόνος για οράματα και

αναθεωρήσεις

χρόνος για σένα ,για μένα

και ένα ερώτημα πλανάται:

τόλμησα;

άραγε τόλμησα;

άξιζε τον κόπο λοιπόν;

και τα βράδια στο βλέμμα μας

ένα μυστικό

τόσο ειρηνικό και τόσο λυπημένο

και…

Αργά το βράδυ,
παγωμένη η πλατεία

-κοίταξε,
μου είπες ,στην παλιά βιτρίνα
-κοίταξε τώρα
-τόση ομορφιά στην φάτνη που φεγγοβολά
το βρέφος τόσο μικρό και τόσο απροσμέτρητο

δίπλα ένας περιπατητικός αχυρένιος σταυρός
προσκυνά την θεία γέννηση του
γονάτισαν τ αστέρια

ακολουθεί σιωπή
ψαλμοί και ψυθηρισματα ψυχής

μέσα απ' τα βάθη των καλών καιρών
ήρθες και γονάτισες δίπλα μου
με ένα παλιό προσκυνητάρι των ψυχών

ακούστε πνεύματα ,ακούστε

δεν αγαπώ κ δεν θυμάμαι πια 

και κανείς δεν με βοηθά να καταλάβω

οι πληγές του κόσμου  άνοιξαν 

κ εγώ γυρεύω απελπισμένος

 μια χούφτα από αστέρια 

και του κόσμου τους

γαλάζιους ουρανούς

έτσι θα ενωθώ μαζί σας

με ένα άγγιγμα στα δικά σας χέρια

ακέραιος κ δροσερός

σαν θύμιση παλιού αθώου βασιλειά

ακούστε πνεύματα ,ακούστε

σφαδάζονται οι μνήμες,με αιώνες…

Ζωγράφιζε το σύμπαν στα όνειρα μας 

στα χέρια του κρατούσε γαλάζιους ποταμούς

και αίμα από αιώνες λευτεριάς

πάντα ακέραιος και δροσερός 

σαν παλιός αθώος βασιλιάς 

μήπως κ μας λυτρώσει

ολοένα τα βράδυα μετράμε τα όνειρα μας

σαν φιλιά που δεν μας δόθηκαν ποτέ

σαν παιχνίδια έρωτα κ αγάπης

που δεν μας ευλογήσανε

πόσο μακριά να βρίσκονται άραγε οι πηγές του ουρανού

και πως να πορευτούμε ;

ίσως ο στόχος της ζωής μας

να είναι το ευεργετικό φώς της επιβίωσης

απολαμβανοντας

το πάθος ενός φιλήδονου καθρέπτη

να σωθούμε δηλαδή

σε μιά σταλαγματιά ειρηνικής σιωπής

με εύθραυστη ψυχή…

--------

Ισως ο σκοπός της ζωής μας τελικά

να είναι η επιβίωση

απολαμβάνοντας

το πάθος ενός φιλαρεσκου καθρέπτη

να σωθούμε δηλαδή

σε μιά σταλαγματιά ειρηνικής σιωπής

με εύθραυστη ψυχή

και χορτασμένες μνήμες

ίσως πάλι...

να πρέπει να ανακαταλαβουμε

την ομορφιά ,τα θαύματα

ακόμα και την κόλαση

ανάμεσα στα φλογισμένα πάθη

να φυσάει κόντρα ο άνεμος

τα μεθυσμένα σύννεφα

και στην αποκαθήλωση…

Ο χώρος χάνει καθημερινά το πνεύμα του

και τα κενά μεγαλώνουν μέσα μας

και η φθορά αποθεώνεται 

από ασήμαντους και αδαής 

λόγια σε μοναχική αυλαία πολλές φορές

οι στίχοι μας

και η ύπουλη λήθη αρματώνεται 

και θριαμβεύει 

Χαράλαμπος ,Λεονόρα 

εξαιρετικά μέλη του χώρου

με δυσαναπλήρωτο κενό

ελπίζω να επανέλθουν

πόσο…

Ψάχνοντας  για  όνειρα

καταφυγής και  λύτρωσης 

στα  τωρινά   γραμμένα

αναρωτιέμαι

πότε η χαμένη καρδιά

γίνεται σκληρή και πότε χαίρεται

ανοίγοντας παράθυρο

σε μιαν αόρατη σκηνή

αναρωτιόμουν δηλαδή για

τον σκοπό  της ποίησης

απέναντι στις σύγχρονες

κραυγές και τους αλαλαγμούς

ίσως απλά ν αναδεικνύουμε

το  όνειρο μέχρι να συναντήσει

την…

εν καιρώ πολέμου

νύχτωσε η πληγωμένη πόλη

και τα παιδιά μεγάλωναν στους

δρόμους μόνα

ψηλαφώντας το σκοτάδι

και ήταν όλα γυμνά και τόσο σιωπηλά

που έκλαιγαν

ακολουθώντας τα σημάδια

των μεγάλων

ύστερα πετροβολούσαν όλη νύχτα

να σβήσουν την φλόγα

στα όνειρα τους

κάτω από γυάλινους γκρεμούς

στα υπόγεια

κλαίγανε από το κρύο οι μεγάλοι

η σελήνη το ήξερε

μα…

σας αφιερώνω

μετά από μια περίοδο απουσίας πνευματικής γραφής

τις αδύναμες  σκέψεις μου .

και εγκαταλείπω   για λίγο την

απρόβλεπτη άδεια του ονείρου  μήπως και κατακτήσω…

τα βράδια αναστηλώνονται  οι κεραίες  πιο ψηλά

στα  κοσμικά ραντάρ  

εις το διαπασών ξοδεύονται  τα φώτα  

και ανοίγει της  ενημέρωσης η αυλαία

και όλη της η δόξα  σαν φευγάτο κυνηγημένο αστέρι…

Σας εύχομαι Ανάσταση ψυχής και

 πνεύματος 

Εκατομμύρια χρώματα στην ζωή του

μέλλοντός σας

Βράδυ αργά

*(Ω. θλίψη των ματιών του Κυρίου μου)

εικόνες πένθους

ψαλμοί και ψιθυρίσματα  ψυχής

κοίταξε,είπες

σ' εκείνη την παλιά  βιτρίνα

πρέπει να φροντίσω τον ματωμένο σταυρό

να είναι πάντα εκεί , να αγκαλιάζει  τα άστρα

να μην ματώσει ποτέ ξανά

 

να προσέχω από το φίλημα εκείνο το προδοτικό

 μήπως και αξιωθώ παλιό προσκυνητάρι των ψυχών

και έτσι ταπεινά να ξεχαστώ…

Δεν καταλαβαίνω φαίνεται καλά 

και μάλλον αυτό συμβαίνει λόγω μιας δύστροπης αφέλειας 

που με διακατέχει  από μικρό

είμαστε ελάχιστοι σε ένα χώρο πολύτιμο και σπάνιο

πολύ συχνά εκθέτουμε τον εαυτό μας

αλλά πάντα με ένα τρόπο δημιουργικό, φωτεινό

πιο πλούσιο από τον φτωχό  εαυτό  μας

ίσως αυτό να είναι και η μοναδική δικιά μας σωτηρία 

εδώ και μήνες πολλοί δεν γράφουν εδώ πλέον,

πριν λίγες ώρες…

τα σύννεφα ζυγιάζονται για τα καλά εδώ ,μα είναι ανίκανα να γαληνέψουν

οι βροχές ως το γόνατο μες το νερό

ουρλιάζουν μάταια να ξεφορτώσουν το τοπίο

τρεμάμενες σταγόνες στα τζάμια ξεψυχάνε στοργικά

φιλούν τον έρωτα, τα χείλη  και της πληγής τον πόνο

οι δρόμοι είναι ανάσκελα γυμνοί χαρακωμένοι

απ' το νερό

σαν να ξέμαθαν στα δύσκολα να κολυμπούν και

συνεχώς παραμιλούν ,διαβαζοντάς μου μουσική

 λυπητερή και…

-ποιός είσαι ;

ίσως να μην είμαι κανείς

μα μπορείς να μου δώσεις

το δικό σου σχήμα

είμαι συνετός και λεπτολόγος

πρόθυμος να γίνω χρήσιμος

με υψηλές ιδέες

χωρίς αμφιβολία όμως

είμαι και φοβισμένος

ίσως και σχεδόν κουτός

όταν με πιρουνιάζει η θλίψη

με   υγρές πατημασιές

για  να αναδείξει τάχα  ένα…

τίποτα δεν ταράζει τους περασμένους αιώνες…

Ευτυχισμένα Χριστούγεννα

να χαίρεστε την οικογένεια σας

και τα αυριανά κάλαντα να φωτίζουν

τις καλύτερες ημέρες του μέλλοντός

σας,

ως μελλοντικό παιδί να ζείτε τα όνειρα σας

η εφημερία βραδυνού νοσοκομείου

είναι σαν μια αιώνια πληγή

σαν μια δυσοίωνη σκιά που

τρέφεται απ τον πόνο και ύστερα πέφτει

κατά γης  

χαμός και πλήρη αταξία στους διαδρόμους

περιπλανώμενα φρικιά

άρρωστοι χωρίς πατρίδα

γιατροί σε πλήρη έξαψη

και συνεχώς μεταβαλλόμενες ροές

φτωχών ανθρώπων

που παλεύουν να περισώσουν

μέσα τους μια μικρή παρηγοριά

και ενώ όλα έδειχναν τόσο

συγκεκριμένα…

προσπάθησα να θυμηθώ

πως ανετράπη ο κανόνας

και φθάσαμε στην έγνοια της ψυχής μας

σε τόσο ίσιο δρόμο

μα τα πικρά μας λόγια γίναν

κομμάτια από άσωτα στιχάκια

που κρέμονται να δέσουν την πληγή τους

σαν να μεγάλωσαν κοντά σε ξένα…