η μπαλάντα του ποιητή

[Ιωαννης]

προσπάθησα να θυμηθώ

πως ανετράπη ο κανόνας

και φθάσαμε στην έγνοια της ψυχής μας

σε τόσο ίσιο δρόμο

μα τα πικρά μας λόγια γίναν
κομμάτια από άσωτα στιχάκια
που κρέμονται να δέσουν την πληγή τους
σαν να μεγάλωσαν κοντά σε ξένα χέρια

και έτσι συμβιβάζονται σ ανύπαρκτο
βασίλειο
σε θέατρα με κακή ακουστική

τι να τους λείπει άραγε και σβήνουν
χλωμά,
θρηνητικά
σαν σιωπηλή μπαλάντα

εξήγηση δεν βρήκα, μονάχα < κατ εξαίρεσιν>

τα χρόνια κυλούν χαζεύοντας εκείνο το μοιραίο

στοιχειώνει ο χώρος γύρω μας
και ο χρόνος πεισματάρης
μας κοιτά με χίλια πρόσωπα και χαίρεται

πρόθυμη η λήθη έπιασε δουλειά
και κατατρώει την μνήμη
τόσο ειρηνικά και τόσο πρόθυμα

πόση πικρία θεέ μου
και αμετανόητος ο χρόνος μας χλευάζει

μα ούτε που διανοήθηκαμε να
γίνουμε μέλη σε συντρίμμια λογικής

είμαστε κατ εξαίρεσιν λοιπόν

και όταν βραδιάζει
η καλοκαιρινή βροχή
γίνεται σκέπη στα πληγωμένα δένδρα

ταράσσονται οι ρίζες αδύναμες ,οκνές
θρέφοντας κλώνους καρπερούς
σμίγοντας θύμηση κ επιθυμία μαζί

τον ουρανό ορίζουνε με φως
και ξαποστένουν για τους
μελλούμενους καιρούς

και οι πηγές αναριγούν
στους αδύναμους ανθούς
και απ τον σκαμμένο βράχο τρέχει
γλυκό νερό

[Ιωαννης]

καλησπέρα στους φίλους μου

[Παντελής]

κατά Ιωάννη.

καλημέρα σου!!!