Με πλοίο την δική σου την καρδιά
ταξίδεψα την σκέψη μου μακριά
καμία θάλασσα δεν με φοβίζει
μα κάτι σήμερα με βασανίζει
(ρεφρέν)
Τα σημάδια του καιρού
δεν τα πιστέψαμε
λάθος εποχή διαλέξαμε
και ταξιδέψαμε
Βουλιάξαμε σε πέλαγος βαθύ
χωρίς να καταλάβω το γιατί
αφού με σένα πάντα στο τιμόνι
κανένας άνεμος δεν με αγχώνει
(ρεφρέν)
Τα σημάδια του καιρού
δεν τα πιστέψαμε
λάθος εποχή διαλέξαμε
και…
Συνέχεια
Προστέθηκε από τον/την ΓΙΑΝΝΟΥΛΗΣ ΛΑΟΥΔΗΣ στις 5 Δεκέμβριος 2008 στις 23:14 —
4 σχόλια
Όταν που ήμουνα παιδί
Μέσα στους δικούς τους όρους
συμβιβάστηκα
μού λεγαν να μη ρωτώ
πάντοτε γω να εκτελώ
συμβιβάστηκα
άρχισα να μεγαλώνω
κάπως να τα μπουρδουκλώνω
συμβιβάστηκα
είπα μ’ αγάπες να μπλεχτώ
τους έρωτες για να δεχτώ
συμβιβάστηκα
είδα τα λάθει της ζωής
αν και δεν ήμουνα παιδί
συμβιβάστηκα
παντρεύτηκα και με παιδιά
σε κάθε ίσια και στραβά
συμβιβάστηκα
τώρα δεν θα συμβιβαστώ
θα κάνω ότι θέλω…
Συνέχεια
Προστέθηκε από τον/την ορφανιδης νικος στις 5 Δεκέμβριος 2008 στις 16:10 —
8 σχόλια
Πουλί μου σαραντάπηχο
περήφανο πουλί,
τη μέρα που γεννήθηκα
τρελάθηκε η μαμή.
Σε χάιδεψε η τρελή
κι όλοι της είπαν "-Μη ! "
Στα πέντε μου, ήσουν μια φουρκή,
στα δέκα μια οργιά
στα δεκαπέντε σ' έδενα
στο γόνα με σκοινιά.
Σαν πήγα δεκα εννιά,
έφτανες στα Χανιά.
Σε στέλνω στο περίπτερο
για Μάλμπορο σκληρά,
σε στέλνω στην οικοδομή,
να ρίξεις τα μπετά.
Είσαι μπετόν-αρμέ,
πουλί μου…
Συνέχεια
Προστέθηκε από τον/την Κώστας στις 5 Δεκέμβριος 2008 στις 14:58 —
8 σχόλια
Tι μυστικά κρύβουν
τα πράσινα μάτια σου,
που μου χαμογελούν
σε έναν απέραντο χείμαρρο,
απο κρυφό συναισθηματισμό..
Το ξέρω ότι η σχέση μας,
θα κρατήσει για ένα
λιγοστό στιγμιότυπο,
μέσα στο αδιάστατο
γαλαξιακό μας ταξίδι,
καθώς το εισιτήριο θα
σφραγίζεται με επιστροφή.
Προστέθηκε από τον/την santana στις 5 Δεκέμβριος 2008 στις 13:37 —
7 σχόλια
Προστέθηκε από τον/την Κατερίνα στις 5 Δεκέμβριος 2008 στις 10:30 —
8 σχόλια
Μεσ' του πιοτου μου τους χρησμους
ξεχωρισα κι Εσενα
που προσπαθουσες να κρυφτεις
απο τα πεπρωμενα
Καθε γουλια του, το αγγιγμα
θυμιζει των χειλιων σου
καθε Φωτια στα σωθικα
το λιωμα των ματιων σου
Με Ανάθυμιάσεις Ερωτα
τους δρομους μου μεθω
κι απ' το δικο σου το κρασι
ξανα παραπατω
Στου Μεθυσιου τις Κυριακες
Δευτερα ξημερωνει
της Μοναξιας η Ανατολη
τον Ερωτα νυχτωνει
Μεσ' του…
Συνέχεια
Προστέθηκε από τον/την agrafos στις 5 Δεκέμβριος 2008 στις 9:45 —
8 σχόλια
Ξεχώρισα μέσα από τα μάτια σου
την φλεγμονή ενός πόθου,
μιας αγάπης που γεννήθηκε
σχεδόν αυτόματα,
να αναπαράγεται σε
απειροστό πλευρικό κοίταγμα..
Στην παρθενική σου
εσωστρέφεια αφέθηκες,
να αυτοερεθίζεσαι με
προχωρημένη αντοχή,
και εγώ να σε συγκρατώ
σε ένα συνεχή επαναφορτισμό.
Προστέθηκε από τον/την santana στις 5 Δεκέμβριος 2008 στις 2:25 —
7 σχόλια
Ήσουν χειμώνας που δεν είδα
ούτε μια μέρα αλκυονίδα,
ένας χειμώνας μ' αγριάδα
που δεν τον ζέστανε λιακάδα.
Μια θάλασσα ανταριασμένη
κι εγώ βαρκούλα να τη δέρνει,
μέσα στου πέλαγου τη μέση
χωρίς λιμάνι για να δέσει.
'Ενα βουνό 'σουν χιονισμένο
ξυπόλητη να τ' ανεβαίνω,
άλλοτε έρημος Σαχάρα,
της μοίρας μου βαριά κατάρα.
-----
Ήσουν και άλλα και αυτά,
αν θες στα δίνω και γραφτά.
Κάνε την αυτοκριτική
και θα…
Συνέχεια
Προστέθηκε από τον/την Ειρήνη στις 4 Δεκέμβριος 2008 στις 23:30 —
9 σχόλια
Thursday, 4 December 2008
11:19:37 PM
Η τριανταφυλιά
Σαν του μαγιού τριανταφυλιά
Η νιότη σου ανθίζει,
Κι όπου περάσεις γύρο σου
Τις μυρωδιές σκορπίζεις.
Σε είδα και σε ζήλεψα
Σε θέλω για το βάζο,
Που έχω μέσα στη καρδιά
Αχ και αναστενάζω.
Κόκκινη τριανταφυλιά
Έλα και δώς μου δυο φιλιά
Έλα και δώς μου δυο φιλιά
Να μου γιατρέψεις την καρδιά
Πες μου κ΄εσύ πως δέχεσαι
Αυτή την προσφορά μου…
Συνέχεια
Προστέθηκε από τον/την agrampeli στις 4 Δεκέμβριος 2008 στις 14:20 —
6 σχόλια
Σιωπή μη μιλάτε,
η ελλάδα ξυπνάει
Φέρτε τσιγάρα,
καφέ να στανιάρει
Μπροστά τους οι χάρτες
Σαν νάνε καράβι
ΣαΪνια οι νάυτες,
οι πολιτικοί της
ο καπετάνιος,
στα ίδια τα μήκη
Στην γέφυρα πάνω,
την θάλασσα βλέπει
Και όλοι στον ύπνο,
κανείς δεν σαλεύει
Κανείς δεν γνωρίζει,
ποια ρότα θα πάρει
ένας τον άλλον,
στην τζέπη κοιτάζει
Οι άλλοι ρωτάνε,
τι λεν τα ταρώ τους
Μη τύχη και…
Συνέχεια
Προστέθηκε από τον/την ορφανιδης νικος στις 4 Δεκέμβριος 2008 στις 14:01 —
6 σχόλια
ΤΕΧΝΗ
*
Έζησα τα πάθη σαν μια φωτιά, τα ‘δα ύστερα να μαραίνονται και να σβήνουν,
Και μ’ όλο που ξέφευγα από ένα κίνδυνο, έκλαψα γι’ αυτό το τέλος που υπάρχει σε όλα.
Δόθηκα στα πιο μεγάλα ιδανικά, μετά τ’ απαρνήθηκα και τους ξαναδόθηκα ακόμα πιο ασυγκράτητα, ένιωσα ντροπή μπροστά στους καλοντυμένους και θανάσιμη ενοχή για όλους τους ταπεινωμένους και τους φτωχούς.
Είδα τη νεότητα να φεύγει, να σαπίζουν τα δόντια, θέλησα να σκοτωθώ από δειλία ή ματαιοδοξία,…
Συνέχεια
Προστέθηκε από τον/την Μήτσος Σακκάς στις 4 Δεκέμβριος 2008 στις 13:14 —
6 σχόλια
Κρύα τα χέρια
σβηστά τ' αστέρια,
μεγάλη η νύχτα και περπατώ.
΄Ερχονται, φεύγουν
τα καλοκαίρια,
το δρόμο χάνω ... ακροβατώ.
Σέρνω το βήμα,
βαρύ το κρίμα,
ξέθωρη η θύμηση π' αναζητώ.
Δε νιώθω θύμα,
ψάχνω το νήμα,
να βρω μιαν άκρη να πιαστώ.
΄Ησουν για μένα,
όλα σε ένα,
το πεπρωμένο, λόγος να ζω.
Μα τώρα είσαι
γράμμα σχισμένο,
κιτρινισμένο απ' τον καιρό!
Μεγάλο Ψέμα,
σε λίμνη…
Συνέχεια
Προστέθηκε από τον/την Νίκη-Αννα Π. στις 4 Δεκέμβριος 2008 στις 11:00 —
8 σχόλια
Κιάν όλοι μας ξέχασαν αυτά τα χριστούγεννα,
ήμασταν μαζί, κρατούσα το χέρι σου
και το φιλούσα ,καθώς θαμπά έξω στο χιόνι,
έβλεπα την φιγούρα σου μέσα στο φως..
δεν υπήρχε κανείς εκεί τριγύρω, όλα ήταν βυθισμένα
στην σιωπή, εσύ και εγώ να ακούμε τους ήχους
από το τρένο, που περνούσε δίπλα από το σπίτι..
κι έτσι απομείναμε παγωμένοι και ακίνητοι,
σ’ ένα άδειο τοπίο, να περιμένουμε τον έρωτα
να τα σκεπάσει όλα, σε ανύποπτο χρόνο.
Προστέθηκε από τον/την santana στις 4 Δεκέμβριος 2008 στις 9:32 —
4 σχόλια
ΚΙ ΟΛΟΙ ΕΜΕΙΣ ΘΕΑΤΕΣ
Είναι κάτι ουρανοί, που ποτέ δεν φωτίζουν,
δεν τους λούζει με φως, η ελπίδα.
Θλιβερές ζωγραφιές, σ’ αποχρώσεις του γκρίζου,
ουρανοί, που γεννούν καταιγίδα.
Είναι κάτι παιδιά, φοβισμένα αγρίμια,
που δεν μοιάζουν, σε σένα και μένα.
Στον καθρέφτη κυτούν, μιας ζωής τα συντρίμια,
είναι κάτι παιδιά, προδωμένα.
Είναι κάτι στιγμές, πουπαγώνουν το χρόνο,
κι όλο πίσω τη σκέψη…
Συνέχεια
Προστέθηκε από τον/την paroikos στις 4 Δεκέμβριος 2008 στις 8:38 —
5 σχόλια
Η δική σου η αγάπη μ’ έκανε ονειροπόλο,
φανταζόμουνα πως είμαι βασιλιάς στο κόσμο όλο.
Πίστευα ότι θα νιώσεις όπως ένιωθα για σένα,
μα τα πλοία των ονείρων στο μυαλό μείναν δεμένα.
(Άργησα να καταλάβω τη πικρή αλήθεια,
και η φλόγα της αγάπης μου ‘καψε τα στήθια.) δις
Νόμιζα πως θα κερδίσω μια γωνίτσα στη καρδιά σου,
πότε πότε να με βάζεις με στο πλάνο της ματιάς σου.
Νόμιζα ο χειμώνας φεύγει έβλεπα και χελιδόνια,
τα ‘στελνες εσύ για μένα…
Συνέχεια
Προστέθηκε από τον/την Γιάννης Πρεβενιός στις 3 Δεκέμβριος 2008 στις 23:18 —
10 σχόλια
Εκει στης Λάμιας τη ματιά
Που ο Τρομος την θωπευει
Σαν συνανταει τον καιρο
Και Δρεπανιες συριζουν
Θανάτου που ζευγαρωσε
Μ’ Ανθρωπινους Εφιαλτες
Εκει στης Λάμιας τον Καιρο
Που τα Σκαρια αλυχτανε
Κ’ η Θαλασσα στραγγιχτηκε
Απ’ τη δροσια του Απείρου
Εγινε η Ροτα μου Πληγη
Στη σμιξη των Χειλιων σου
Ακουσα όλα τα μυστικα
Στους Ερωτες μου που ‘πες
Και Κβαντικες Παραμετρους
Πυξιδα μας πως ειχες
Σ’ ένα ταξιδι στην…
Συνέχεια
Προστέθηκε από τον/την agrafos στις 3 Δεκέμβριος 2008 στις 20:40 —
5 σχόλια
Σε είδα πάλι, χθες να τριγυρνάς
Αριστοτέλους, μητροπόλεως, γωνία
Και στα λαδάδικα, να ξενυχτάς
Ποτό τσιγάρο, μοναξιά, με απορία
Πάλι στο πλήθος, μόνη σου
Πάλι στα χείλη, η σιωπή
Πάλι τα πίνεις, μόνη σου
Και αιτία, ψάχνεις, για να βρεις
Σε είδα πάλι, χθες, να περπατάς
Αριστοτέλους, πεζοδρόμιο σοφία
Και στο γέντι κουλέ, κάθε βραδιά
Ποτό τσιγάρο, μοναξιά, σε μια γωνία
Προστέθηκε από τον/την ορφανιδης νικος στις 3 Δεκέμβριος 2008 στις 18:00 —
5 σχόλια
Τι κακό που μας συμβαίνει
Και έως όπου να τραβήξει
Βλέπω κόσμο που πεινάει
Άραγε πόσο θα αντέξει
Βλέπω τα παιδιά δεν παίζουν
Ο κόσμος να χει ανεργία
Κ’ όλοι οι συνταξιούχοι
Το έριξαν στην επαιτεία
Είπα κάπως να φωνάξω
Ίσως έτσι να κάνω κάτι
Μα αμέσως θα μου πούνε
Ότι είμαι ο τρομοκράτης
Όλ’ αυτοί που μας ληστεύουν
Που μας κλέβουν τον ιδρώτα
Σύμφωνα και με τον νόμο
Είναι τα μεγάλα τα όντα
λες…
Συνέχεια
Προστέθηκε από τον/την ορφανιδης νικος στις 3 Δεκέμβριος 2008 στις 16:33 —
6 σχόλια
Ήταν μια υπομονή
έτοιμη να καταρρεύσει,
σε ένα βαθύ σκοτάδι,
όσο αντίκρισα τα πονεμένα
μάτια σου, κι ακόμα
δεν ήρθε ο μεγάλος στεναγμός..
Δες την εγκατάλειψη σε
ένα χρόνο μηδενικό,
όταν δεν θα μπορείς
ούτε εσύ ούτε εγώ
να έχουμε άλλη επιλογή,
τότε που θα έχει καρφωθεί
η ελπίδα, σε κάθε
αναδρομή του νου.
Προστέθηκε από τον/την santana στις 3 Δεκέμβριος 2008 στις 16:00 —
7 σχόλια
Έχω στη καρδιά μου μυστικό κρυμμένο
κλειδαμπαρωμένο που με τυραννεί.
Μέρα με τη μέρα πιο πολύ το νιώθω
το λαιμό να σφίγγει σα χοντρό σκοινί.
Σ’ αδιέξοδο έχει φτάσει η δική μου η αγάπη
μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα κι η ελπίδα έχει χαθεί.
Μοιάζει τώρα σαν καντήλι που του σώθηκε το λάδι
και στ’ άχυρα βελόνα που ποτέ δε θα βρεθεί.
Έχω στη καρδιά μου μια πληγή μεγάλη
του έρωτα το βέλος την ετρύπησε.
Τα ‘φερε η μοίρα και το ριζικό…
Συνέχεια
Προστέθηκε από τον/την Γιάννης Πρεβενιός στις 3 Δεκέμβριος 2008 στις 13:52 —
7 σχόλια