Τα μαλλιά της είχαν απλωθεί πάνω στο άσπρο σεντόνι.

Η σάρκα της είχε γίνει σχεδόν διάφανη.

Δεν μπορούσες να διακρίνεις τα όρια του σεντονιού.

Έμοιαζε με φτερό που είχες βρέξει το σημείο κείνο που άλλοτε μπήγονταν στο κρέας του πτηνού στην πίσσα,για να βαρύνει λίγο μονάχα.Για να μην το παρασύρει κάποια ριπή του ανέμου.

Για να μένει πεταμένο στο πάτωμα και να υπάρχει η ελπίδα πως θα βρεθεί κάποτε στην πρωταρχική θέση του.

Είχε μέρες να σαλέψει.

Μπορεί…