Τα μανιτάρια του καπνού: θεόρατα!

οι φλόγες στον ορίζοντα: τρομακτικές!

ο ήλιος: θολός, δυσοίωνος... 

Αγωνία... 



Μες στο μυαλό μου

εικόνες ανεξίτηλες κι αισθήσεις. 

Θλίψη ανορίωτη  δίχως γυρισμό. 

Θρηνώ...



Κίνητρα ποταπά 

θριάμβευσαν και πάλι, κυριάρχησαν. 

Την πλάση σάρωσαν, 

στο διάβα  τίποτα  ορθό

δεν άφησαν. 



Δεν κατανοώ πώς και γιατί... 

μα και  Δ ε ν …

Του νου οι δυο φωνές μου

εχθροί και φύλακές μου…

μια τρίτη δε μιλάει

μ’ ανήμπορη κοιτάει…



Από τη μια -κατάρα!-

ο πόθος κι η λαχτάρα,

κι η λογική απ’ την άλλη,

να πνίγει το κεφάλι…



Ποτέ δεν συμβαδίζουν,

την τύχη μου ορίζουν,

στα δυο μ’ έχουνε κόψει,

στα άκρα μ’ έχουν σπρώξει!



Παλεύουν μεταξύ τους,

με “βράζουν στο ζουμί τους”,

κι ειν’ άγρια η πάλη,

στη μέση μ’ έχουν βάλει…



Του νου οι δυο…

"Δυο ανθρώποι δυο χωριά", η σημερινή γενιά,

τη συμπόνια υποτιμά, την αυτάρκεια εξυμνά.



Ο πλουραλισμός ανθεί, δεν υπάρχει συνοχή

και κανείς δεν προσπαθεί: να νοήσει, να νοηθεί...



Ο καθείς αλλού τραβά, ο εγωισμός νικά,

χάος και καταστροφή που πληγώνουν τα παιδιά.



Δρόμος πια μοναχικός σε μια πλάνη θολερή,

στ' άκρα ο ατομικισμός που νοθεύει τη ζωή.



Η αυτάρκεια πλάνη οικτρή! Το "εγώ" θέλει το "εσύ"!

Μα…

Όνειρό μου σαν ρυάκι

προς τη θάλασσα κυλάς.

Κι αν πασχίζω, κι αν ελπίζω

ξεμακραίνεις, προχωράς.

Κάθε βήμα, κάθε κύμα

όλο και μακριά γλιστράς.

Ώσπου πέρα από το βλέμμα

σβήνεις, χάνεσαι και πας!

Το χαμό σου πώς θ' αντέξω;

Μόνο αυτό μη μου ζητάς.

Όνειρο, παράπονό μου

μόνο αυτό μη μου ζητάς...

Ναταλία Βαλεοντή