ΤΩΡΑ ΜΠΟΡΩ

[Ντονκα Πενεβα]

Δεν είμαι εγώ απο τις σκληρές γυναίκες. 

Και δεν μπορώ να γίνω σαν αυτε

πού με αχνό χαμόγελο στα χείλη 

κοιτούν το γκρέμισμα της προσμονής. 

Εγώ ουρλιάζω, κλαίω, απαιτώ 

ζε κάθε πρόβλημα και κάθε ρήξη. 

Πως θα μπορούσα έτσι απλά να ζω

χωρίς να δείξω το συναίσθημα η την θλίψη; 

Αυτό ήταν χθες. Μα τώρα στην ζωή μου 

ήρθες εσύ. Και αποφάσισε η μοίρα 

σε μιά στιγμή διάθεσης καλης

πως πρέπει να αλλάξω χαρακτήρα. 

Απόρριψη. Ταπείνωση. Και πόνος. 

Δράμα. Δάκρυα. Στο τέλος η σιωπή. 

Και απο τούς δύο. Ο καθένας μόνος 

στον δικό του κόσμου προσπαθεί να ζει. 

Τώρα μπορώ σαν τις σκληρές γυναίκες 

να τραγουδώ, χορεύω και γελώ. 

Απο το στόμα μου δεν βγαίνει λέξη 

μα μέσα μου πονάω... πως πονώ... 

[Ιωαννης]

ντονκα 

μέσα από αυτά αυτά τα αντίθετα συναισθηματσ 

που περιγράφεις άριστα .γινόμαστε  πιο

δυνατοί και πιο αληθινοί 

και τότε ορθώνουμε το ανάστημα που μας αναλογεί

και ο πόνος τότε αναβλύζει φως και ευλογία

ένα μεγάλο μπράβο

[Χαράλαμπος Γιαλαμάς]

Δεν ξέρω πως να χαρακτηρίσω το ποίημα ως προς την τεχνική του αλλά το βέβαιο είναι ότι αποτελεί απόσταγμα ψυχής.