Ποιητική γωνιά

Της ψυχής μας το στέκι

Βαθύς ύπνος

Έτσι καιρό που μου 'γινεν ο στίχος

ανάγκη απ' τις μεγάλες και συνήθεια,

απ' τ' άστρα εδιορίστη χρυσωρύχος

στα δυό μου, του θανάτου ο ρόγχος, στήθια

να σβήνω, όσο είναι χρεία, να ξεψυχάω

για λίγο στου χαμού το μαύρο φίδι,

ώστε απ' τ' αγύριστο-πικρό ταξίδι

γυρνώντα, αράδα ρίμες να γεννάω

με πόνο στ' αβασίλευτο σκοτάδι

μ' έρωτα και φρενίτιδα και πόθο,

στο ζοφερό του θάνατου το ρόγχο

να παραδίνω ως το στερνό πετράδι

αυτά που εννιά γενιές με φαρμακώνουν

κι αυτά που θα με καίνε σαν δεν θα 'μαι.

Κι αν λέει η συμβία πως βαθιά κοιμάμαι,

σκουλήκια το προσκέφαλό μου οργώνουν

σαν στου χαμού εποντίστηκα το βύθος.

Και τάξη,με το χάραμα, όπως-όπως

βάζω, να σβήσει του θανάτου ο ζόφος

και να ξυπνήσει η κάμαρη ως συνήθως.

Α.Π

Γενάρης του 2012

Προβολές: 278

Σχόλιο από τον/την Τάσος Π. Δασκαλάκης στις 28 Ιανουάριος 2013 στις 5:40: .

Πάρα πολύ καλό !!!!!!

Σχόλιο από τον/την Στιχοπλάστης στις 28 Ιανουάριος 2013 στις 9:13: '

Αυτό δεν είναι ύπνος

είν' του ρυθμού ο δείπνος

μην ψάχνεις να έβρεις την αιτία

είσαι από μόνος σου του στίχου η ουσία ...

Σχόλιο από τον/την Nikolakakos Georgios (spartinos) στις 28 Ιανουάριος 2013 στις 10:10: Πολυ ωραιο!!!

Σχόλιο από τον/την NO στις 29 Ιανουάριος 2013 στις 3:45: Στ' αλήθεια πολύ ωραίο, έχει αυτό το κάτι που το κάνει να ξεχωρίζει από ένα απλό ποίημα. Πολύ ωραίο.