Νεκροαστικό

[Βαιος Μεταξογιεννης]

Εσταυρωμένοι στολίδια από πολύχρωμα μονότονα λαμπιόνια

γυάλες επανδρωμένες με γηραιά χρυσόψαρα

μουσικές ανέγγιχτες παραπέμπουν σε ζωές κλαδεμένες

ελάχιστη μυρωδιά από νωπό ασβέστη

πάνω σε μια νεαρή νεραντζιά θυμίζοντας παλιά γειτονιά καμμένη

και ο φλοιός της νιότης μαραίνεται από την υπερβολή της παστρικιάς

κάτω από πίσσα και τσιμέντο καλύφθηκε η πλάση

για να γίνει το νοητό σύμπαν ξεβγαλμένο

καλύπτοντας το χώμα το πέπλο έγινε η βρώμα

η δυσωδία που αποπνέει ένα θνητό σώμα

που απονεκρώθηκε σαν έννοια και σαπίζει

σαπίζοντας αυτό που έχει πια διαπαντός συληθεί

όρισε την συλλαβή,την έκλυση του επιφωνήματος

γδάρθηκε με φλυαρία το δέρμα της ηθικής

η γεωμετρία αχώνευτη τρομακτική

είναι η γύμνια που μου μοιάζει

γνώστες, άγνωστοι, γνωστικοί, φίλοι και εχθροί

ρημάξτε την κάθε μου ευχή

χαράξτε την όποια απειλή στην πλάκα την νωπή

για να πετρώσει η χαραμάδα σκαλισμένη

στα πλευρά του δρόμου μια τελευταία αναπνοή

κι ας μοιάζει με φρεάτιο διαφυγής

αν βρεθούμε μια στιγμή κύβοι ζωγραφιστοί

να μου διαβάσεις στη στιγμή το μονοπάτι

που σχηματίζουν οι προσχώσεις σε κουρασμένη προσευχή

το σύμπαν πια δικό μου με βαραίνει σαν ταφόπλακα

κομμάτι και εγώ στο παζλ που λείπουν τα υπόλοιπα κομμάτια

συλλαβές και επιφωνήματα σε στόμα με σπασμένα δόντια

πυροτεχνήματα ζωές που μπέρδεψαν τα αστέρια

με τα πυώδη φώτα της απόρθητης πόλης οχετός

παραχαρασσόταν το χτες μέσα από μαρμαρωμένα χρόνια

σαΐτες σκόρπιες που αντηχούν πλέον στα βογγητά της πείνας

θαυμάζω θαρραλέα τον θώρακα της θωριά μου

και ψάχνω Θ για να θυμηθώ θεό και θεοπλάστη

καλύτερη η θλιβερή θεομηνία της άθεης θολούρας μου

η θεληματική θηριώδη θωπεία της θνητότητας μου.

[Κατερίνα]

ζόρικο το ποίημα σου Βάιε!

ενδιαφέρον κι έξυπνο

με πολύ δυνατό  κλείσιμο !!

[Νίκος Ζορμπaδάκης]

Στο ίδιο πνεύμα της after ego#--ξυνή , κινούμαι κι εγώ!..

Καλημέρα Βάιε!..