ΜΟΝΑΞΙΑ

[Ανδρέας Παλαιόσοφος]

ΜΟΝΑΞΙΑ

Στης λογικής τα δυσπρόσιτα πατάρια

Σε βρίσκω όταν ψάχνω για ορμήνια

Ωσάν μάνα ψηλαφίζεις το Είναι μου

Απαραίτητο σαν σε αντάρα αντιβγώ.

Αλήθεια, ποιος θα μπορούσε να με ξεναγήσει

Στα ακατοίκητα μέρη της καρδιάς.

Με του φεγγαριού το φως τη ψυχή μου αλείβεις

Το πόνο της για τα αδικοχαμένα χρόνια μου απαλύνεις.

Σα βγω στου σούρουπου το λυκόφως

των νυχτερίδων τη σιωπή να τρυγήσω

Αγόγγυστα κι αναντίρρητα με συνοδεύεις.

Και στις πανέμορφες βουνοκορφές της σκέψης

Και στης φαντασίας μου τα περιβόητα περβόλια!

Στο κήπο με τα σιδερένια λουλούδια, τα άχαρα

Με τις όμορφες κοπελούδες με τα πέτρινα βλέφαρα

Που τα ορθάνοικτα μάτια τους το μέλλον επιτάσσουν,

Τα ίχνη μου όμως ποτέ δε σβήνονται

Για τους ιχνηλάτες που με ακολουθούν.

Μαζί μου να μοιρολογήσει άραγες ποια

Όταν οι πεταλούδες μου αυτομολούν

Στην ανελέητη έρημο τη παμφάγα.

Κι αν μας λοιδορούν τι, εμείς πάντα μαζί!

" />

" />

All reactions:

4Petros Hadjichristodoulou, Chris Ioannou and 2 others