Απόρθητα κι αν αφεθούν

κάποια του ονείρου κάστρα,

ο νους μας θα υψικρατεί,

θα διώχνει νέφη και βροχή

και θ' ατενίζει τ'…

Ρωτήθηκα σα γράφτηκα,

ως μέλος που εντάχθηκα,

τι μ' έφερε εδώ...

Να είμαι, θέλω, ειλικρινής

και με δυό λόγια της ψυχής

με τούτα απαντώ:

Με φέρνει…

Το μικρό ποίημα που ακολουθεί αποτελεί αφιέρωμα στο "Γυμνό Κορίτσι", ένα από τα αγαπημένα μου μυθιστορήματα, που γράφτηκε το 1964 από τον Νίκο Αθανασιάδη. Η υπόθεση του μυθιστορήματος (αναγκαία…

Συμποιητές πεινάσατε;

Να βάλω μακαρόνια;

"Άλλο να φάμε θέλουμε,

αυτά τα τρώμε χρόνια!"

Να βάλω μήπως όσπρια;

Φασόλια ή ρεβύθια;

"Είσαι πολύ…

Στο μαγειρείο των Μουσών

ζυμώνουμε με στίχους

και καρυκεύουμε τον νου

αλέθοντας τους ήχους!

Ακούστε τώρα, το λοιπόν,

ποιητικά μου όντα,

μια…

Συ τέκνο του καλοκαιριού, πατέρα του χειμώνα,

πολύχρωμο φθινόπωρο, που στις εικοσιμία

κάθε Σεπτέμβρη ξεκινάς καθ' όλο τον αιώνα,

συ που φυλάς τη δεύτερη του χρόνου…

Σ' ένα σταθμό, πολύ παλιά, περίμενα το τρένο

και σ' έναν τοίχο διάβασα τούτο το γνωμικό:

"Των ζώντων, όχι των νεκρών, ανάσταση προσμένω!"

κι ο νους μου στροβιλίστηκε, για λίγο…

Τα δυό σου χείλη γεύτηκα

κοντά στο Λουμπαρδιάρη

υπό το βλέμμα το άγρυπνο

του Βέγα και του Αντάρη

Και σαν τα γεύτηκα ξανά

στο άλσος της…

Συ γέροντα σεβάσμιε, χιονοστεφή χειμώνα,

που στις εικοσιμιά και δυό του κάθε Δεκεμβρίου

τον ερχομό σου…

Χαίρετε, άνθρωποι.

Μην απορείτε που σας απευθύνω τον λόγο.

Με γνωρίζετε. Πάντα με γνωρίζατε. Δεν με θυμάστε προς στιγμήν, αλλά θα καταλάβετε ποιος είμαι - αν…

Συ του φθινόπωρου αδελφή και κόρη του χειμώνα

λουλουδιασμένη άνοιξη, που πνέεις ευωδία,

που χρωματίζεις τα δεντρά και τ' άνθη του λειμώνα

συ που η πρώτη σε γεννά του χρόνου…

"Εγώ είμ' η Βέργα τ' Αλμυρού

κι όσα με βρούσι τα μπορού..."

Εσύ, του Νότου καύχημα, του Ταίναρου βλαστάρι

πατρίδα πετρογέννητη, μοιρολογίστρα Μάνη

που…

Έν' αυγουστιάτικο πουρνό

στης θάλασσας το κύμα

βουτούσα και σκεφτόμουνα

ποιο τάχα να 'ν' το νήμα

του κόσμου τούτου, της ζωής,

τ' ουράνιου του…

Καταμεσής στο πέλαγος του χώρου και του χρόνου

φέγγει σαν φάρος τηλαυγής η νήσος του Ηλίου,

που δεν γνωρίζει τα δεσμά της λύπης και του πόνου

τις μεταπτώσεις των καιρών και τη…

Αρσενικών και θηλυκών πώς πρέπει να 'ν' η σχέση

είν' ένα ζήτημα μεστό ψευδών στερεοτύπων,

στέφανος είν' ακάνθινος, που πρέπει να φορέσει

όποιος ακούσει την ηχώ γλυκών…

(Βρισκόμαστε μέσα σε έναν σκουπιδοντενεκέ. Εκεί ζουν λογής λογής σκουπίδια... Από αυτά, υπάρχουν τρία που αγωνίζονται - το καθένα για λογαριασμό του - να φτάσουν στην κορυφή του σκουπιδοντενεκέ…

Στου Βιβαλντίου σκέφθηκα το διάβα να βαδίσω

γράφοντας για τις τέσσερις του έτους εποχές,

τις μουσικές συνθέσεις του να τις ιχνηλατήσω

τούτες αφιερώνοντας, τις κάτωθι…

Είναι τ' ανθρώπου η ζωή

σαν καρπερό περβόλι...

Λούλουδα όμως δεν ανθούν

αν πρώτα δεν ξεριζωθούν

ακάνθοι και τριβόλοι

Οι σπόροι δεν…

Απαύγασμα των εποχών, που σε τιμά ο Έρως

που 'σαι σπορά της θάλασσας και του λαμπρού Ηλίου

που καλοκαίρι σε καλούν ή, μ' άλλη λέξη, θέρος

που 'σαι του πρώτου γέννημα του…

Ακούστε λίγο, άνθρωποι, κι εμένα τον αγέρα

που σας θωπεύω το αυτί στα φύλλα σαν θροΐζω,

που την πνοή μου αισθάνεστε τη νύχτα και τη μέρα,

που με γροικάτε σαν με βιά μυκώμαι…