Μια σταγόνα σου,

ανεξαρτήτως προθέσεων,

με άγγιξε.

Κάτι που φέρνει ωκεανό,

και διαλύει

το στίγμα μου

σε αχαρτογράφητα ταξίδια.

Αποδεικνύοντας πολύ…

Προσοχή!

Υπάρχει ξαστεριά ατομικών πεισμάτων.

Σε γενικές γραμμές,

πολλή αφή

διαφεύγει αραιωμένη

προς τον ουρανό,

απευθυνόμενη

προς ανάξιους…

...δεν κρατούσε μαστίγιο

η κρίσιμη απόφαση,

και κάθε νύχτα

αγριεύουν,

όλο και πιο πολύ,

τα όνειρα...

Πιο εύκολα,

απ' ότ,τι νομίζεις,

βρίσκεις

τους κρυστάλλινους ανθρώπους.

Όσο εύκολα τους ρωτάς,

μέσα από μια αίσθηση

προσωπικού δικαίου,

φτιάχνοντας…

Με τη ψηλάφιση

και το ψιθύρισμα,

τελειώνει,

σχεδόν,

το αλφάβητο του Νοήματος.

Αλλά ούτε καν στη ψυχή

δεν ολοκληρώνεται πραγματικά.

Όχι πριν το…

Να υπάρχεις.

Μόνο αυτό.

Και θα 'σαι,

μ' αυτόν τον τρόπο,

πάντα εδώ.

Ρίγος

πάνω στην ηρεμία

των δισταγμών.

Για να πεθαίνουν οι…

Εμείς καταδυθήκαμε
σε μιά μη κτητική αγκαλιά.
Τα χαμένα μας όρια,
στα αζήτητα.
Είναι το πρώτο μας φιλί
που δε φοβάται τον πνιγμό.

Να!

Αποκαλύπτονται

οι νεκρές γωνίες,

που αλλοίωναν το τοπίο.

Κομμάτι κομμάτι,

όπως εξελίχθηκε

η εξόντωση του ιλίγγου,

που ακολούθησε την…

Στο εξής,

θεωρούμαι μόνος.

Μπορώ

-και το κάνω-

να φιλήσω

το σαρκίο της επιβεβαίωσης,

αλλά η πικρία δεν φεύγει.

Είναι σε τήξη,

κάτι βαρύγδουπες λέξεις,

που τις…

Κρίμα,

διότι από τότε

που εμφανίστηκαν

οι ρίζες της κραυγής

στο σκοτεινό θάλαμο του δωματίου,

καμιά έξωθεν κατανόηση

δεν έβγαλε εγκαίρως νύχια

για την έλλειψη…

Κύριος εαυτών,

μπροστά

στον πολυραγισμένο καθρέφτη.

Παίζοντας

με το χρώμα της φωτιάς,

όταν το δάχτυλο,

στα πλάισια της θέλησής

ν' ασκηθεί επιβολή,

διατρέχει το…

Ομοιότητες αρώματος,
ανασαίνει,
συχνά,
η μνήμη.
Έτσι ζει
και συνεχίζει να σπαρταρά,
μέσα μου.

Ή μικραίνει το δωμάτιο,

ή εξαντλούνται οι ψευδαισθήσεις.

Μέχρι πρότινος,

συμβολισμοί

σκαρφάλωναν στους τοίχους,

'παίρναν λίγο από το μεδούλι

της έννοιάς τους

και…

Αύριο πάλι,

ραντεβού εδώ.

Ο ένας δίπλα στον άλλο.

Μαζί

στο νέο συλλάβισμα της ψυχής μας.

Για να δούμε

πόσος τόπος και τρόπος σώζεται.

Αν τα "Θέλω'' μας

ξανάκαναν…

Δεν αντικρούει κανείς τη σιωπή.

Είναι σίγουρο...

Αυτή μέρα,

διαχειρίζεται έτοιμες αλήθειες

και μέσα της δεσπόζει

μιά σκέψη σε κατάσταση ηρεμίας,

γεμάτη…

Εισπνοή,

εκπνοή...

Πότε;

Πως;

Ένα άηχο κύμα υπάρχει μόνο,

που χτυπά στη μιά,

κι επιστρέφει

στην άλλη ανατριχίλα.

Για την ώρα,

κρύβεται

μέσα στο…

"Είσαι",
με την έννοια
του απόλυτου των στιγμών...
Λέω "Εδώ",
κι εννοώ άνθρωπο...
Είσαι εδώ.
Ως συνδετικός κρίκος,
μεταξύ
της επιβίωσης
και του σκοπού της.

Φως...

Φως δοσμένο

σε ημεδαπές κι αλλοδαπές διαθέσεις,

που αφέθηκαν

ν' αψηφίσουν επιδεικτικά

το βάρος των ματιών...

Για κάθε ατιμασμένο ήλιο,

η κόλαση

πετούσε ένα…

Με τα πολλά,

ξημέρωσε κι εδώ μιά ηλικία,

στην οποία θερίζουν

οι μη συμβατικοί πνιγμοί.

Παραμονεύουν,

όπου κι αν περιφερθεί η Ύπαρξη

κουβαλώντας μαζί της,

ως μόνη…

Νιώθω...

Πάντα...

Αδιάκοπα...

Πριν

και μετά το οτιδήποτε...



Και η φύση μας

απεχθάνεται το κενό.

Και πιο συγκεκριμένα,

κάθε απόγονο φυγής

και ψυχικής…