τολμώ να ειπώ

[Nikolas]

ΤΟΛΜΩ ΝΑ ΕΙΠΩ
Τολμώ να ειπώ .
θα σ’ αγαπούσα
πως –

μονάχα αν δεν σε γνώριζα
όπως σε έχω μάθει

και αν είχες τόση μοναξιά,
όση είναι η δύναμή μου ,

έτσι θα σ’ αγαπούσα ,
όπως κατέχω εγώ να αγαπώ

Θα σ’ αγαπούσα

αν ήθελες
μα δεν μπορούσες

Αν πήγαινες προς τον σταυρό
χωρίς να το μπορείς χωρίς να το αποφύγεις

και έτσι και εσύ θα υπέμενες
όπως και γω
όταν αγαπώ

Με πόνο μοναχά
Πόνο ανθρώπινο
και όχι θεϊκό
Αυτόν τον πόνο που έχω
για σένα τον κρατώ
μέσα μου κουβαλώ
αυτόν τον πόνο που αγαπώ
αυτόν που έχω
Και κατέχω
μ’ αυτόν που ακόμα σ’ αγαπώ .

Τολμώ να ειπώ

Θα είχα ελπίδα
Αν ζούσες μεσ’ το μάταιο της προσμονής μου

Κι Όπως εσύ το θέλησες
Έτσι και εγώ το γνώρισα

Πριν δυο χιλιάδες χρόνια
Με μια υποσχετική

Μα ήμουνα σάρκα
Ύλη μονάχα αστρική
Κι ο χρόνος μου
Κι ο χρόνος της υπόστασης
Ο χρόνος μου
Ο χρόνος μας
κοινός
Και όχι
Όλα τα διαψεύδει
Μονάχα σκέψη
πίστη
ελπίδα
και στην αγάπη μετοχή καμιά

εσύ η αλήθεια
εσύ το φώς
εσύ η αγάπη
Εσύ παντός
και εγώ ?
άνθρωπος είμαι .
Σκοτεινός .
ρίζα στο χώμα σου
Ψυχή στο στόμα σου ,
Εσύ το είπες,
το δράμα σου πριν δυο χιλιάδες χρόνια
για μια στιγμή μονάχα
και γω στιγμές χιλιάδες
απ’ όταν σ’ απαρνήθηκα
να κουβαλώ εφιάλτες
και Ιούδες
και αγίους
και ήρθες μονάχα μια στιγμή

μα ζω αιώνια

εγώ αιώνια

τολμώ να ειπώ

και θα είχα πίστη
αν γνώριζα ό,τι μου στερείς

κι αν είχα πάτημα φυγής
τη φύλαξη σου

θα είχα πίστη
γνώση αν θες

απά σε έρισμα ψαλτήρι
αγάπης κένωνα
και μήτρα φυλαχτάρι

μα οι πόνοι μου …
όλοι οι πόνοι μου
δεν βρίσκουν λυτρωμό
στο όνομά σου

και γω που τόσο επιθυμώ
δεν το αντέχω

σαν το παιδί
έτσι θα σου γκρινιάζω
κι έτσι θα περπατώ
τσιγκλώντας την ψυχή μου
στο καίνωμα
στην λύτρωση
και στον αναπαμό της
δόλια μου ψυχή
ψυχή μου δόλια
μονάχη μοναχή
μονάχος μου
ψυχή μου .

[ermioni]

[Gavri Irene / Γάβρη Ειρήνη]

και στον αναπαμό της
δόλια μου ψυχή
ψυχή μου δόλια
μονάχη μοναχή
μονάχος μου
ψυχή μου .
ΥΠΕΡΟΧΟ
Καλό μήνα Νικόλα!!!