Τα καψοσχολιαρόπαιδα

[Άγγελος Παπαγεωργίου]

Τόσα χρόνια με τα παιδιά μέσα στην τάξη,σε σχολειά (τον τελευταίο καιρό) μεγάλων αστικών κέντρων, έχει στοιχειώσει μέσα μου, ο μεγάλος καημός τους : "-Δεν έχουμε ελεύθερο χρόνο, κύριε. Τρέχουμε απ' την ώρα που θα φάμε, για μεσημέρι:Φροντιστήριο Αγλικά...Κολυμβητήριο....Γαλικά...Διάβασμα μετά για το σχολείο...Για τα φροντιστήρια μετά...Δεν προφταίνουμε να παίξουμε....Στον ελάχιστο χρόνο που μας μένει, βλέπουμε τηλεόραση, γιατί πού να βρούμε κοντά χώρο να παίξουμε..."
(Άλλα κάνουν κι άλλα πολλά μαζί ( !) :Τένις...Υπολογιστές -τα μεγαλύτερα....Πιάνο...Κι ας μην υπάρχει υποψία ταλέντου..Έτσι για την ικανοποίηση κάποιας ματαιοδοξίας των γονιών, τις περισσότερες φορές..)
..................
Αλλά και πού να παίξουν πλέον στις μεγαλουπόλεις τα παιδιά, ανθρώπινα κι όμορφα, όπως παλιότερα που 'χαμε τις αλάνες και ζυμωνόμασταν με το χώμα και το χαιρόμασταν.....
Κι αναρρωτιέμαι, αν αξίζει τον κόπο να βασανίζουμε τα παιδιά, ζορίζοντάς τα ν' αποκτήσουν ένα σωρό "εφόδια"-δεξιότητες κ.λ , τρέχοντάς τα με ρυθμούς εξοντωτικούς και κάνοντάς τα χίλια κομμάτια, ώστε να τα προλάβουν όλα,μην αφήνοντάς τα να χαρούν την παιδική τους ηλικία και κάνοντάς τα τελικά νευρωτικές μικρομέγαλες δυστυχισμένες κατά βάθος ανάπηρες οντότητες.... Απ' τα δέκα τους....

http://aggelospapagewrgiou.blogspot.gr/

Τα καψοσχολιαρόπαιδα

Τα καψοσχολιαρόπαιδα
μού 'ρχονται το πρωί,
χωρίς ποδάρια, ακέφαλα,
να μάθουνε γραφή.

Στο στήθος τους σφυρίζουνε,
κανάλια εσπερινά,
στον ίσκιο τους απόκοσμα
τσιμεντοπετεινά.

-Πού 'ναι τα κεφαλάκια σας,
παιδάκια μου καλά ;

-Τα 'κοψε η μάνα, δάσκαλε,
και τα 'ναι στ' Αγγλικά.
Τα πηγαινέλα, ώρες τρών',
τα καθημερινά.
Ποδάρια αλλού, χεράκια αλλού,
προφταίνουμε πολλά....

-Και πού 'ν' τα ποδαράκια σας ;
-Τένις και Γαλικά.
..........................................
Ντύνω τον Κάλβο αρχάγγελο,
τους γλυκοτραγουδά.
Μισά τον κάνουν Ισπανό,
μισά απ' τον Καναδά.

Ζώνεται εφτά ωδές-σπαθιά,
στα σπίτια τους τραβά,
να κόψει τα καλώδια
τα τηλεοπτικα.

Μα τα καλώδια είναι χοντρά,
πόντους ογδόντα δυό
κι έχουνε ρίζα στο χαλί
και κλώνους στο μυαλό..
........................................
-Παιδάκια μ' , τίνος είσαστε ;
-Είμαστε και δεν είμαστε.
.........................................
Σπέρνω γραφές στον πίνακα,
γυρνώ καμιά φορά,
βλέπω γερόντια αμίλητα,
να κλαίν' του θανατά...

-Παιδάκια μ' , πού γεράσατε ;
-Στα οχτώ μας ακριβώς.
Χωρίς παιχνίδι, δάσκαλε,
τριπλά γράφει ο καιρός.

Αλάνες δεν χαρήκαμε,
ούτε κυνηγητό,
το χώμα δεν γιορτάσαμε,
θα μας γιορτάσει αυτό,
με θυμαράκια, τρόχαλα
και σκώληκες σωρό.
........................................
Σκάβω κι εγώ τον πίνακα,
με πέτρινες γραφές,
βγαίνουμε έντεκα παρά,
στης Τύμφης τις πλαγιές.

Αρώματα και χρώματα,
που φύτεψε η ροδιά,
γαρούφαλα, πευκόφυλλα,
βράχια μενεξεδιά,

δάσκαλοι-πετροτσέλιγκες
με μούσκλα ,γελαστοί,
και ζουζουνάκια κι έλατα
και πρίγκηπες αητοί

κι άγιο που θρέφει τα παιδιά,
το χώμα της βροχής,
με ματωμένα γόνατα,
πεσμένα καταγής...

Και να ! πώς γίνεται η μιά
ζωή, εφτά κι οχτώ !
(Αχ ο καθείς μας μια φορά,
περνάει στον κόσμο αυτό.)

-Παιδάκια μ' , πώς πορεύετε ;
-Να κάτσουμε εδώ,
με τ' αστεράκια, τα βουνά
και τον καλό Θεό !
............................................
Χτυπάει κουδούνι.Μία και.
Απόξω οι γονείς
δεκάξι αλυσοπρίονα,
κραδαίνουν ο καθείς.

Βγαίνουνε τα καψόπαιδα.
Γίνεται μακελειό:
χέρια, ποδάρια , γόνατα,
κομμάτια χίλια δυό.

Κομμάτι πάει στα Γαλικά,
κομμάτι για χορό,
κι άλλο για υπολογιστές
κι άλλο για τάε-κβο-ντό.
.....................................
-Παδάκια μ' , τίνος είσαστε ;
Ποια μάνα σάς φιλά ;
-Του κάτω κόσμου είμαστε.
Αλάλητα πουλιά.
Χωρίς παιχνίδι ανέμελο.
Στα δέκα μας νεκρά.
Died το φωνάζουν στ' Αγγλικά.
Mouerto Ισπανικά.
............................................
Γυρνώ ξανά στον πίνακα,
τον σκάβω και περνώ
θρανία δέκα κι είκοσι ,
στη Τύμφης το βουνό.

Αύριο που θ' ανέβουμε,
στο πρώτο το διάλειμμα
απάνω στην κορφή,
δεν θα ματακατέβουμε,
στα Γιάννενα τα γυάλινα .
Θα κάτσουμε εκεί.

Εκεί θα 'ναι το κούρνιο μας,
εκεί και το σχολειό,
με τ' αστεράκια, τα βουνά
και τον καλό Θεό . . .

[Άγγελος Παπαγεωργίου]

-Πού 'ναι τα κεφαλάκια σας,
παιδάκια μου καλά ;
-Τα 'κοψε η μάνα, δάσκαλε,
και τα 'ναι στ' Αγγλικά.
Τα πηγαινέλα, ώρες τρών',
τα καθημερινά.
Κεφάλι αλλού, ποδάρια αλλού,
προφταίνουμε πολλά....

[Κατερίνα]

Εμ πως να μην σε βραβεύουνε μ' αυτά που γράφεις...........

Σκάβω κι εγώ τον πίνακα,
με πέτρινες γραφές,
βγαίνουμε έντεκα παρά,
στης Τύμφης τις πλαγιές.

Αρώματα και χρώματα,
που φύτεψε η ροδιά,
γαρούφαλα, πευκόφυλλα,
βράχια μενεξεδιά,



τυχεροί οι μαθητές σου σάμανε...
τυχεροί κι εμείς που σε διαβάζουμε..
τυχεροί και περήφανοι!!!!

[Nikolakakos Georgios (spartinos)]

Παδάκια μ' , τίνος είσαστε ;
Ποια μάνα σάς φιλά ;
-Του κάτω κόσμου είμαστε.
Αλάλητα πουλιά.
Χωρίς παιχνίδι ανέμελο.
Στα δέκα μας νεκρά.
Died το φωνάζουν στ' Αγγλικά.
Mouerto Ισπανικά.
Αριστουργημα!!!!!!
Μοναδικα τα Ποιηματα σου Σαμανε!!!
Καλο βραδυ

[Ειρήνη]

κι άγιο που θρέφει τα παιδιά,
το χώμα της βροχής,
με ματωμένα γόνατα,
πεσμένα καταγής...

Κι εμάς μας τρέφει η Άγια Ποίησή σου, Σαμάνε, Δάσκαλε!!!!!!!!!!

[ONEIRODROMIO]

"Ολη μου την Ζωη ηθελα να ειμαι καποιος
τωρα ειμαι καποιος
αλλα δεν ξερω ποιος ειμαι"

[Στιχοπλάστης]

"Αλάνες δεν χαρήκαμε,
ούτε κυνηγητό,
το χώμα δεν γιορτάσαμε,
θα μας γιορτάσει αυτό...."
...........................................
Εμείς οι παιδογέροντες,
του σύγχρονου καιρού,
που στα δεκάξι γίναμε,
τα θαύματα-μαϊμού,

γνώσεις εσυσσωρεύσαμε
μέσα στις κεφαλές μας
και στα τριάντα θα πονούν
οι αδειανές ψυχές μας...

Θα αναριωτιώμαστε ποτέ
τι είμαστε, πού πάμε...??
Η χωρίς ταυτότητα
ποτέ δεν θα ρωτάμε...

Οι στρατιώτες θά 'μαστε,
ρομπότ στη Νέα Τάξη
πού έρχεται ολοταχώς,
τον κόσμο να πατάξει...

[Γιάννης Πρεβενιός]

ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ!!!!

[ermioni]

Αλάνες δεν χαρήκαμε,
ούτε κυνηγητό,
το χώμα δεν γιορτάσαμε,
θα μας γιορτάσει αυτό,
με θυμαράκια, τρόχαλα
και σκώληκες σωρό.

[ΑΙΟΛΟΣ (Τάκης Τσαντήλας)]

"Οι ποιητές χαράσσουν στίχους με φωτιά
και ανιχνεύουνε τους χτύπους των κυμάτων
κι οι δασκάλοι μας ξεναγούνε τα παιδιά
στους μυστικούς λειμώνες των ποιημάτων.."

Ποιητή και δάσκαλε Σαμάνε σε χαιρετώ.. Η πένα σου υπέροχη
μας φιλεύει πάντα μ΄ αβρά στολίδια και μαλάματα.. Να είσαι καλά..

[Μαίρη]

Και να ! πώς γίνεται η μιά
ζωή, εφτά κι οχτώ !
(Αχ ο καθείς μας μια φορά,
περνάει στον κόσμο αυτό.)

-Παιδάκια μ' , πώς πορεύετε ;
-Να κάτσουμε εδώ,
με τ' αστεράκια, τα βουνά
και τον καλό Θεό !

Κι εγώ κάθησα εδώ σαμάνε και δε χορταίνω αυτό το αριστούργημα!
Να είσαι καλά Δάσκαλε να μας ομορφαίνεις!!!!