Ψηλά στον Παρνασσό

[Άθως Δημητρίου]

Εδώ ψηλά στου Παρνασσού
τα διάσελα διαβαίνω
βγαίνω τις νύχτες παγανιά
φωτιές πάω και βαίνω*

Απάνω στον Επτάλοφο
και την Αγόριανη
που πλάκωσαν οι γιάπηδες
ακρίδ' αληθινή

Μας μόλεψαν* τα έλατα
την καθαρή βοσκή
και έγραψαν τη φύση μας
στα πέδιλα του σκι

Γυρνάω σαν τον μονόλυκο
θηράματα φερμάρω
και περιμένω τη στιγμή
το λόγο για να πάρω

Να πω δυο λόγια παστρικά
στους μεγαλοτζιπάτους
μα και στα λιμοτάγαρα*
που παίζουν τους φραγκάτους

Άϊντε σαν έρθει ο καιρός
κι ανέβουν ανταρτάκια
απάνω στις λυκοποριές
σαν στήσουνε μπαϊράκια

Τότες ρε ζαβοκούταβα
ρε ψευτο - μπον βιβέρ
σηκώστε για να τρέχετε
ως πάνω τα ρεβέρ

Τραβάτ' αλάργα γρήγορα
στην Αίγλη του Ζαππείου
μα και στην Άνω Κηφισά
με τον Χατζηφωτίου

Τον μέντορά σας που 'καμε
τη τεμπελιά επιστήμη
και τη δουλειά την τίμια
του φουκαρά ρετσίνι

Κι αφήστε μας στον Παρνασσό
αγνά κι αναπαμένα
με κοπαδάκια πρόβατα
κι όχι cayen κλεμμένα


____________________

βαίνω* = βάζω
μόλεψαν* = μαγάρισαν, βρώμισαν
λιμοτάγαρο* = μτφ ο πειναλέος, ο νηστικός. Ακόμα πιο χαρακτηριστικά στα ρουμελιώτικα: ξενηστκωμένος

[Κατερίνα]

Σαν αγίασμα ρέει
το ποίημά σου Άθω.
Αληθινό και περήφανο
σαν τον Παρνασσό!!!!!

[Αντώνης Κατσαντώνης]

Το διαβάζω,
το ματαδιαβάζω
και βάνω με τον νου μ' (εκεί π' λες για τ' ανταρτάκια)
κι αναγαλλιάζω....

[fygas]

ξανανοιωσα αδερφε