Ο φίλος μου ο Άρης (με υποσημείωση σοβαρή : προσοχή στην ερμηνεία – παρακαλώ πολύ

[Nikolas]

Ο φίλος μου λοιπόν ο ακριβός ,
ο σκύλος μου , ο εαυτός ,
ήθελα να ‘χει δύναμη , να μοιάζει με λιοντάρι
κι όνομα του ‘ταξα θεού , να τον φωνάζω Άρη

είχε μουσούδα έξυπνη ,και αλαργινά ματάκια
Και τα βυζάκια τόσα δα, σα σάρκινα κουμπάκια

Άπλαστο γέννημα χαράς ,τίποτα δεν νογούσε
κι ακράτεια είχε στη χαρά,
όταν εγώ τον χάιδευα , αυτός με κατουρούσε

σκανδάλιζε τη γειτονιά , κι αλήτευε τ’ αλάνι
και γω κοκορευόμουνα , είχα φίλο τζιμάνι

μα άλλαξε συμπεριφορά , και τρόπους και συνήθειες
ο Άρης το καμάρι μου , είχε κρυφές αλήθειες

κι απά στο παραλήρημα κάποια κουφή στιγμούλα
μου έδειξε δειλά δειδά , μία υγρή τρυπούλα

τι σάστισμα για μένα αυτό, τι θρήνος τι καζούρα
ο Άρης μου μα το θεό ,γινότανε Αρούλα

πώς να τ’ αντέξω τώρα αυτό , και που να τα χωρέσω
ποιος νόμος και ποια ηθική , και πώς να το χωνέψω

πιστός στα άγια νάματα, κι έντιμος στυλοβάτης
της κοινωνίας κοινωνός, και όχι αποστάτης

κάλιο σακάτης γέροντας ,κάλιο παραλυμένος
παρά από τη φύση , να νιώθω προδομένος

κράτησα το κοπρόσκυλο , μα πήρα κι άλλο σκύλο
κι όπως προστάζει η λογική
να ‘χω για τα γεράματα , απάγκιο ένα φίλο

μα ο Άρης η Αρούλα μου , ο πιο καλός μου φίλος
πρωτοχρονιά κρεμάστηκε
στο σύδεντρο σα σκύλος

[Έλλη]

Νοσφίδιος.
"Είναι το νερό που φωνάζει γιατί έχει
καιρό να πνιγεί κανείς".

Υπό το καθεστώς της έκπληξης.
Για μένα μιλάω.
Καλησπέρα Νικόλα

[Γιάννης Πρεβενιός]

Άπλαστο γέννημα χαράς ,τίποτα δεν νογούσε
κι ακράτεια είχε στη χαρά,
όταν εγώ τον χάιδευα , αυτός με κατουρούσε