Κάθε που βραδιάζει

[Nikolakakos Georgios (spartinos)]

Μου μίλησε ένα άγαλμα που είχε την μορφή σου
Κι απ’την αρχή τ’ όνειρο κοιμήθηκε μαζί σου
Όμως σαν ήρθε το πρωί που ο ήλιος ανατέλει
Χαθήκαμε μες την νυχτιά σαν κάτασπροι αγγέλοι

Κάθε που βραδιάζει
η αλήθεια μοιάζει
σύννεφο υγρό
Και στο μαξιλάρι
στάζει το φεγγάρι
δάκρυ αρμυρό


Μου έγνεψε να πάω εκεί μέσα στην αγκαλιά του
Και μέθυσα απ’ τα όμορφα τα πέτρινα φιλιά του
Ώσπου μονάχος την αυγή ξύπνησα δίχως ταίρι
Στης ερημιάς τον ουρανό της μοναξιάς αστέρι


© Copyright, Νικολακάκος Γεώργιος (spartinos)

[ermioni]

[γκατλούλα]

Στρατάρχα μου αυτό ταιριάζει στην καλούλα

[marakos]

υποκλίνομαι στην πένα σου!

[Κατερίνα]

επαναλαμβάνω... είσαι αρχηγός

πρώτο κι ετούτο!!

[Στιχοπλάστης]