ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΔΕΛΦΙΝΙ

[Έρως στο Κουρμπέτι]

Άβυσσος για μένα η σκέψη σου.
Δωμάτια σφαλιστά, αμπαρωμένα.
Απέξω μ᾽αφήνουν απ᾽την σκέπη σου,
με τα φτερά τραυματισμένα.

Ενώ πνίγομαι, εγώ το πάλευα,
γιατί αγάπησα εκείνο το δελφίνι.
Εγώ στα μάτια του το μάντεψα,
ότι ελεύθερο, ήθελε να μείνει.

Και το φως της μέρας σβήνει
και του Έρωτα ο πόθος με πονά.
Μα η κούραση της μέρας φτύνει
κι αυτόν τον πόνο τον νικά.

Μα σαν κοιμηθώ θα φτερουγίσω
μακρυά απ᾽την άμμο της ακτής σου.
Ολόχρυσες Αυγές θα ζωγραφίζω,
έξω απ᾽τα μαύρα της ψυχής σου.

Ξημέρωμα κι η Εικόνα έλοιωσε,
τα χρώματα μυρίσαν Αγγαρεία.
Κι όλα αυτά που η νύχτα μ᾽έντυσε,
ζέσταναν την δική μου Φαντασία.

© Copyright Λάζαρος Στέρτσος

[Κατερίνα]

Εικόνα , φαντασία κι ομορφιά!!
όλο ζωντάνια είναι Λάζαρε...
πολύ μού άρεσε!

[ermioni]