Ποιητική γωνιά

Της ψυχής μας το στέκι

Απρίλης-ράφτης

Απρίλης-ράφτης
Με φεγγαρόφωτο-κλωστή,
σφήκας κεντρί-βελόνι,
νοτιά-στημόνι λουλακί
κι υφάδι-μαύρο χιόνι,

Απρίλη-ράφτη φώναξα
και μού 'ραψε μια σκάλα,
νά 'βγω στην Πούλια να μου πει
αν μ' αγαπάς μια στάλα.

......................................
Χάραμα, σπάσαν' οι ραφές,
χάραμα το στημόνι.
Καλά μού το 'δειξε ο καφές
το μαρμαρένιο αλώνι.
Ό,τι ανθεί μαραίνεται
και χάνεται και λειώνει.
..................................................

Γλυκό κρασί που πίνεται
στα χείλη του μονάχου,
ξύδι κι αφιόνι γίνεται
και πικραλίδα βράχου.

Βράχος δεν ήμουν κι εύρηκα
στέφανα και ξωκλήσι
κι Απρίλη-ράφτη φώναξα
νυφούλα να σε ντύσει.

..............................
Χάραμα, σπάσαν' οι ραφές,
χάραμα το στημόνι.
Καλά μού το 'δειξε ο καφές
το μαρμαρένιο αλώνι.
Ό,τι ανθεί μαραίνεται
και χάνεται και λειώνει.

Προβολές: 235

Μου αρέσει

Αυτό αρέσει σε 5 μέλη

Σχόλιο από τον/την για πάντα μαζί στις 27 Δεκέμβριος 2010 στις 18:23: Ό,τι ανθεί μαραίνεται
και χάνεται και λειώνει.

Σχόλιο από τον/την Nikolakakos Georgios (spartinos) στις 27 Δεκέμβριος 2010 στις 21:11: Γλυκό κρασί που πίνεται
στα χείλη του μονάχου,
ξύδι κι αφιόνι γίνεται
και πικραλίδα βράχου.
Υπεροχο!!!

Μπραβο!!!

Σχόλιο από τον/την Ειρήνη στις 27 Δεκέμβριος 2010 στις 21:38: Ό,τι ανθεί μαραίνεται
και χάνεται και λειώνει

Και γλύκα και πίκρα και Αριστούργημα!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Σχόλιο από τον/την Ειρήνη στις 27 Δεκέμβριος 2010 στις 21:42: Γλυκό κρασί που πίνεται
στα χείλη του μονάχου,
ξύδι κι αφιόνι γίνεται
και πικραλίδα βράχου.

Βράχος δεν ήμουν κι εύρηκα
στέφανα και ξωκλήσι
κι Απρίλη-ράφτη φώναξα
νυφούλα να σε ντύσει.

Υποκλίσεις μέχρι τελικής πτώσης!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Σχόλιο από τον/την Κώστας στις 27 Δεκέμβριος 2010 στις 22:29: Σκίσε με ν' αλλάξω ράφτη ωρέ παιδί μ'

Σχόλιο από τον/την Ειρήνη στις 27 Δεκέμβριος 2010 στις 22:42: χαχαχα

Συγνώμη "για πάντα μαζί", θέλω ν΄αγιάσω αλλά ο Κώστας δεν αφήνει χχαχχαχαχαχαχαχα

Σχόλιο από τον/την Κατερίνα στις 28 Δεκέμβριος 2010 στις 1:04: Χάραμα, σπάσαν' οι ραφές,
χάραμα το στημόνι.
Καλά μού το 'δειξε ο καφές
το μαρμαρένιο αλώνι.
Ό,τι ανθεί μαραίνεται
και χάνεται και λειώνει.

τα πιο απλά

τα πιο δυνατά

τα πιο όμορφα

τα πιο πρωτότυπα

αυτά είναι τραγούδια

Σχόλιο από τον/την Κατερίνα στις 28 Δεκέμβριος 2010 στις 1:04: υποκλίνομαι συνεπαρμένη

Σχόλιο από τον/την Αρτέμης Αξαρλής στις 28 Δεκέμβριος 2010 στις 11:21: εξαιρετικό το ... υφάδι του λόγου σου.

Σχόλιο από τον/την Στιχοπλάστης στις 28 Δεκέμβριος 2010 στις 17:59: '

Κώστα, πιδί μ'..., τι γίνεται ;

κάποιος θα καταλάβει

όταν "σφυρίζ'" και 'ξύνεται'

λέμε πως σε ανάβει ...

Μα Κώστα μ'..., παραξήλωσες

"ράφτη" μόνο μας είπαν

κι εσύ αμέσως δήλωσες

"Εγώ θα βρω την τρύπαν !"

Για να περάσεις την κλωστή

στην ραφτική βελόνα

στου σκιστο-ράφτη του Κωστή

πού 'ναι μέχρι το γόνα !