39 ΣΕ ΕΝΑ ΔΟΧΕΙΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ ΣΤΕΓΑΝΟ 16Η ΣΥΛΛΟΓΗ

[ΞΗΡΟΜΕΡΙΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ]

Πάλι τα ήπιαμε απόψε ως το πρωί ,

Μέχρι που σβήσανε τα φώτα στην πλατεία ,

Με την ταβέρνα άδεια δίχως φασαρία

Είχαμε μείνει μοναχά  εγώ κι εσύ .

 

Τα κατοστάρια πίναμε γουλιά – γουλιά ,

Όλη τη νύχτα δεν αλλάξαμε κουβέντα ,

Μονάχα ο άνεμος , που χτύπαγε την τέντα ,

Ήταν οι μόνη για τους δυο μας συντροφιά .

 

Με τα ποτήρια μας σαν στήλες μιας γραμμής  ,

Που έστηνε ανάμεσά μας ένα φράχτη ,

Το σήκωμά τους ανακάτευε τη στάχτη ,

Τ΄ αποκαΐδια της κοινής μας της ζωής .

 

Στερνή φορά οπού βρεθήκαμε κι οι δυο ,

Με την αυγή οι δρόμοι μας πια χωριστήκαν ,

Οι θύμισες κι οι πόθοι πίσω μας κλειστήκαν ,

Σ’ ένα δοχείο της ζωής μας στεγανό .

[Τάσος Π. Δασκαλάκης]

.

Πάρα πολύ καλό !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

[Nikolakakos Georgios (spartinos)]

Ωραιοτατο!!!

καλησπερα

[Δημήτρης Φάββας]

Οι θύμισες κι οι πόθοι πίσω μας κλειστήκαν ,

Σ’ ένα δοχείο της ζωής μας στεγανό .

Σωστή και προτότυπη έκφραση