ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ

[Ανδρέας Παλαιόσοφος]

 

ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ  

 

Στ’ αγκάλι σου μας είχες νύχτα μέρα

Καθώς ο ήλιος ένα κουφάρι παγωμένο

Πέτρα δίχως κτύπο η πρώιμη καρδιά

Η αύρα της ψυχής η μόνη ζεστασιά

Άπειροι οι προ-ήλιοι που πάσχιζαν

 

Αγναντέψαμε τα μύρια σου ξέφωτα

Και τους γαλαξίες της πειθούς και του έρωτα

Και τους γαλαξίες που δίχως φώτα έφεγγαν

Άπειροι οι προ-ήλιοι που πάσχιζαν

 

Σκίρτησε μέσα σου η πέτρα μα υπόμεινες το πόνο

Η παγωμένη ανάσα μας στο θάλπος έδωσε τόπο

Με ανθρώπινη καρδιά πλέον το σώμα

Το τέμπο της ζωής οι κτύποι της ‘δώσαν

 

Στου μεγάλου Ωκεανού το περιτύλιγμα

Στης Παγγαίας το αμαγάριστο σώμα

Κυκλάμινα φύτρωσαν και υάκινθοι κι ανεμώνες

Ήχησαν τα πρώιμα τραγουδήματα

Στα πλακόστρωτα δρομάκια της Χώρας

 

Δίκαια μοιρασμένα και όχι στη τύχη

Δίχως άσκοπα προτερήματά

Δίχως τυχαία συναισθήματα

Τα άρμενα κατεβασμένα, θα πρέπει,

στις αντάρες της αδιαλλαξίας

Στον ορμίσκο τα βαρύτιμα μας αραγμένα

Ποτέ σαλπαρίσματα στην αβεβαιότητα

Ποτέ σαλπίσματα στη ματαιότητα.