Ποιητική γωνιά

Της ψυχής μας το στέκι

Ανάσα ονείρου

έστρεψα ακτίνες του φωτός

μέσα από την ένταση του τόξου

σ ένα ακίνητο γυμνό σημείο στον ορίζοντα

σ ένα παλλόμενο άνεμο

να σπάει ο παρελθόντας χρόνος

και στην διάλυσή του

η σάρκα να αγγίζει την ψυχή

το φως αμυδρό

το σκοτάδι αδιάκοπα μες στην ακινησία του

παίζει με το μοτίβο της πνοής σου

ένας καινούργιος κόσμος λαχταρά

να περιβάλλει την μορφή σου

σαν λύτρωση πολύτιμων αισθήσεων που σβήνουν

σαν νεανικό αιώνιο χορό

σαν ένα φως ακίνητο λευκό

είσαι πάντα εκεί ,άχρονη και σπουδαία

πότε επιβλητική και αόρατη
πότε οικεία και αγαπημένη

μα πάντα θα είσαι η ανάσα έρωτος για μένα

το πρόσωπό σου
πάνω από παλιές πληγές κινείται

σαν στερημένο σύννεφο που μεταφέρει φως

εγώ κρυμμένος πάλι από την πρώτη

ηλιαχτίδα του φωτός

έχω ξεστρατίσει από καιρό

και έξω κάνει πάντα παγωνιά

και το κακό σήμερα πάλι θα σέρνεται στους δρόμους

ίσως να είμαι ο ίδιος

ποτέ δεν είχα την ένταση στην κίνηση του τόξου

μα σωπαίνω ,όταν μ αγγίζεις

μήπως το δικό σου φως

μήπως η ίδια ανάσα απλωθεί

και αγκαλιάσει την ασάφεια της μορφή μου

ι.ζ

Προβολές: 71

Σχόλιο από τον/την Ιωαννης στις 14 Δεκέμβριος 2017 στις 14:23: καλησπέρα σε όλους τους φίλους

στην ποιητικά γωνιά μας

Σχόλιο από τον/την Nefeli riga στις 14 Δεκέμβριος 2017 στις 18:50: ,<ποτέ δεν είχα την ένταση στην κίνηση του τόξου

μα σωπαίνω ,όταν μ αγγίζεις>!!!!!!

Καλησπερα Ιωαννη.!Πολυ ωραιο.!

Σχόλιο από τον/την Χαράλαμπος Γιαλαμάς στις 15 Δεκέμβριος 2017 στις 8:42: Καλημέρα Γιάννη,

Ωραιότατες εναλλαγές, φώς, σκοτάδι ,πρόσωπα...

Μπράβο.