ἀπαραμίλλου αὐθαδείας καὶ σνομπαρίας,
σὲ δύο μέρη καὶ μὲ ὙστερόΓατον ὡς ἐπίλογον.
----
Γιές, ἄρχισαν τὰ σχολεῖα - δὲν φταίω ἐγώ!
Πόσες φορὲς πιὰ νὰ πῶ ὅτι τὸ Σχολεῖο, ἰδιαίτερα στὸ Δημοτικό, ἦταν τὸ πάθος μου.
Μοῦ ἄρεσε ἡ καλλιγραφία, ἡ ζωγραφική, ἡ χειροτεχνία (καὶ τί δὲν ἔφτιαχνα μὲ κόντρα-πλακέ...),
- ὅμως δὲν μοῦ ἄρεσε τὸ ποδόσφαιρο (ποὺ παίζανε σὲ κάθε εὐκαιρία) μὲ τίποτα -
ἤμουν ἐρωτευμένος μὲ δυὸ τρία κοριτσάκια μονίμως: τὴν Φανή, τὴν Ἠρώ...,
ἤθελα νὰ πηδάω τάξεις, μοῦ φαινόταν μεγάλη μιὰ σχολικὴ χρονιὰ στὴν...ἴδια τάξη.
Πῆγα καὶ δύο χρόνια βοηθὸς δασκάλου (ὅταν ἤμουν Δ΄καὶ Ε΄) στὸ Νυχτερινὸ Σχολεῖο,
ὅπου... παρέσυρα νὰ πᾶνε καὶ νὰ φοιτήσουν 13 ἐνήλικες ποὺ δὲν εἶχαν τελειώσει τὸ
Δημοτικό. Μὴν πῶ ὅτι καὶ συχνὰ τὶς ἐλεύθερες ὧρες μου πήγαινα καὶ στὸ...Ἀρμενικὸ
Σχολεῖο, καὶ παρακολουθοῦσα τὰ ἑλληνικὰ μαθήματα (ποὺ...τὰ ἤξερα!). Ἡ δασκάλα
τους ἦταν φίλη τῆς μάννας καὶ μοῦ ἔκανε ὅλα τὰ χατήρια. Χωρὶς Σχολεῖο ἤμουν ἕνα
μηδὲν ποὺ στρίγγλιζε νὰ ζήσει.
~ Ἄ! Κάποτε μᾶς δίνανε συσσίτιο: ψωμὶ μὲ βούτυρο καὶ τυρί. Κατὰ κανόνα, ἐγὼ δὲν ἔτρωγα, καὶ τὰ φαγιά μου τὰ πετοῦσα ἐδῶ κι' ἐκεῖ.
Πόσο μᾶλλον ἐκεῖνο τὸ βούτυρο, τὸ γερμανικό. [Τὸ τυρὶ τὸ καταβρόχθιζα]. Οἱ δασκάλες καὶ οἱ δάσκαλοι μᾶς ἐπιτηροῦσαν νὰ τρῶμε. Τότε, ἐγώ, γιὰ νὰ μὴν μὲ καταλάβουν ὅτι...τὸ ψωμὶ μὲ τὸ βούτυρο θὰ τὸ πετάξω,
ξεσήκωνα ἕναν-δυὸ συμμαθητές ἤ συμμαθήτριές μου νὰ χορέψουμε τὸ
" Ἔι, μάμπο. Μάμπο, ἰταλιάνο, ἔι μάμπο!..."
καὶ καθὼς ξεβιδωνόμουνα στὸν χορό,
μοῦ...ξέφευγε τὸ ψωμὶ μὲ τὸ βούτυρο
στὰ κεραμίδια! [Δὲν ἔφταιγα ἐγώ].
. Mambo Italiano, ==== http://www.youtube.com/watch?v=XL8_WRJmFJU
Στὸ Γυμνάσιο τὰ πράγματα ἄλλαξαν πολύ.
Εἶχα γνωρίσει ἤδη γιὰ τὰ καλὰ τὴν Λογοτεχνία ("Τρικυμία", "Μακμπέθ"... Σαίξπηρ),
γνώρισα τὴν σπουδαιότερη φυσιογνωμία τῆς ζωῆς μου, τὸν καθηγητή μας Γιάννη Σιδέρη,
ἱστορικὸ τοῦ νεοελληνικοῦ θεάτρου, ποὺ ὁπωσδήποτε τὸν ἐρωτεύτηκα πλατωνικῶς,
καὶ ἔπαιξε τεράστιον ρόλο στὴν ὅποια ἐξέλιξή μου,
ἀνακάλυψα τὴν Διάπλασι τῶν Παίδων καὶ...αὐτοανακηρύχθηκα Μικρὸς Λογοτέχνης (γρήγορα θεωρήθηκα ὁ πλέον δημοφιλής καὶ ὁ πρῶτος μισητός)...
Γύρω μου ἄλλαξε ὁ κόσμος. Κι' ἔγινα δυστυχισμένος. Δὲν τὸ ἄντεχα νὰ μεγαλώσω, παρακαλοῦσα τὴν Παναγία νὰ μείνω παιδί, μὲ κοντὰ παντελόνια...
Οἱ ἐπιτυχίες μου στὶς ἀλλόκοτες Ἐκθέσεις μου ἦταν ὅ,τι ὅλο κι' ὅλο ζοῦσα.
Τὸ Σχολεῖο μοῦ ἔγινε μαρτύριο. Εἶχα ἤδη μπεῖ, πηδῶντας τρεῖς τάξεις, στὸ Γαλλικὸ Ἰνστιτοῦτο, ἔχοντας αὐτοδιδαχθεῖ (χωρὶς δάσκαλο) ἕναν χρόνο γαλλικά, εἶδα καινούργια διδα-
χτικὴ μέθοδο, σκάλες ἀνώτερη.
Καὶ δὲν μοῦ ἄρεσαν τὰ γκομενιλήκια. Ἤμουν ἤ τοῦ ἔρωτα ἤ τίποτα. (Μὲ τὸν καιρό, τὸ τίποτα ἀνασκευάστηκε βέβαια, ἀλλὰ οἱ δοκιμασίες ἦταν σκληρές. Ὁ ἔρωτας πάντως μένει
τὸ κυριώτερο ἀποτύπωμά μου σὲ ὅλα ὅσα κάνω. Ἀλλοιῶς δὲν τὸ κάνω).
Πιὸ τελευταῖος, φριχτὸς μαθητὴς ἀπὸ μένα δὲν μποροῦσε νὰ ὑπάρξει πλέον. Ὡστόσο, δὲν
ἔπαυα νὰ...διδάσκω τοὺς μικρότερους: σ' αὐτὸ μοῦ βγάζαν τὸ καπέλο, ἔσκιζα.
Μὲ περνοῦσαν, στὸ Γυμνάσιο, (τελευταῖες τάξεις), ἐπειδὴ εἶχα, λέγανε, ἕνα πρωτοφανὲς
ταλέντο στὸ γράψιμο καὶ ποῦ καὶ ποῦ κάτι ἀναλαμπὲς στὰ Ἀρχαῖα Ἑλληνικά, ἰδίως μὲ
"Πλάτωνα-Κρίτωνα", "Οἰδίποδα τύραννο" καὶ " Ἐπιτάφιο". Κρεμόμουν ἀπὸ τὰ χείλη τοῦ φιλολόγου μας Γεωργίου Παπανδρεοπούλου, ἐκείνου πού, πλάι σὲ μένα, θεώρησε, ὅλους
τοὺς ἄλλους, ἁπλῶς...κνώδαλα!!!Μωρὲ καὶ βαθμὸ 18 ἔπαιρνα τότε, μ' ὅλο ποὺ βαριόμουν
νὰ παρατήσω τὴν Διάπλασί μου καὶ ν' ἀσχοληθῶ μὲ τὰ ἀξιοκαταφρόνητα σχολικά.
Στὰ Γαλλικά, μόνον ἕνας συμμαθητής μας, ὁ Κρανάκης, γαλλομαθὴς ἀπὸ νήπιο, μὲ ξεπερνοῦσε, ἀλλὰ ἡ καθηγήτριά μας, Ἀμφιθέα Περισσοράτη μὲ συμπαθοῦσε ἐντελῶς ἰδιαίτερα
καὶ...πρωτοστατοῦσε στὴν κάθε ὑποστήριξη ποὺ θὰ χρειαζόμουν στὰ συμβούλια τῶν Καθηγητῶν.
Καὶ πάνω ἐκεῖ ἐρωτεύτηκα μιὰ Διαπλασοπούλα. Ἀλλὰ ἀπὸ δῶ καὶ πέρα ἄρχισαν καὶ τὰ Ἀκατάλληλα δι' Ἀνηλίκους. Καὶ κάτι σὰν ἑλληνικὲς ταινίες, μὲ μίση ἀνάμεσα σὲ κοινωνικὲς τάξεις, μὲ σενάρια ποὺ δὲν ἤξερες πῶς διάολο ἐφευρέθηκαν.
Οἱ ἔρωτες μὲ σώσανε, ποὺ νὰ μὴν ἔσωναν!
(κανονικὰ ἔτσι πρέπει ἀπὸ δῶ καὶ στὸ ἑξῆς νὰ λέγεται τὸ Υ.Γ.):
Πόσες φορὲς δὲν ἔχω σκεφτεῖ, χρόνια καὶ χρόνια τώρα, κατ' ἐπανάληψιν,
νὰ.............ἐμφανισθῶ σ' ἕνα Νυχτερινὸ Δημοτικὸ Σολεῖο
ὡς τελείως ἀναλφάβητος κι' ἀγράμματος,
νὰ πάω Α΄τάξη, νὰ καταπλήξω τὸν δάσκαλο ἤ τὴν δασκάλα μου, μὲ τὸ πῶς τὰ παίρνω τὰ Γράμματα,
νὰ μὲ προβιβάζουν κάθε μήνα καὶ σὲ ἄλλη τάξη, νὰ πάρω βραβεῖα καὶ βραβεῖα Ἀριστείας (κάτι...μοῦ
θυμίζει αὐτό!...), νὰ πάρω τὸ πολὺ σὲ δύο χρόνια πτυχίο, νὰ βρῶ δουλειὰ στὴν Ἀλλοδαπ'-Ἑλλάδα καὶ
νὰ τοὺς μπῶ στὸ μάτι: ὁ δὶς σπουδάζων, πρὶν πεθάνει, δικαιώνεται.
Πρέπει να είστε μέλος του Ποιητική γωνιά για να προσθέσετε σχόλια!
Γίνετε μέλος του Ποιητική γωνιά