Τα σαρίκια της μετεξέλιξης

[Ανδρέας Παλαιόσοφος]

ΤΑ ΣΑΡΙΚΙΑ ΤΗΣ ΜΕΤΕΞΕΛΙΞΗΣ

Αν η θεολογία ή μυθολογία ή φιλοσοφία οποιασδήποτε πρωτεύοντας θρησκείας ή και δοξασίας έχει ως υπόβαθρο της μια στυφνή άκαμπτη δεοντολογία, σίγουρα διέπεται από ελλιπή λατρευτική συμπεριφορά, και παράγει κουλό πνεύμα το οποίο οδηγεί στο σχηματισμό πάγιων δογμάτων που και αυτά με τη σειρά τους οδηγούν σε στεγνά, καταστροφικά για τις κοινωνίες αδιέξοδα, εξ ορισμού εμπόδια ελεύθερης διανόησης και συνειδησιακής απελευθέρωσης. Φυσικά τα δογματικά σύνδρομα δημιουργούν τα μεγάλα εμπόδια στη μετεξέλιξη της νοημοσύνης.

Τέτοια θεολογικά δόγματα παρασύρουν ολάκερες κοινωνίες ανθρώπων σε εσχατολογικά κακοτράχαλα κατατόπια και ορμάνια παθολογικά, σύνδρομα ψευδορθολογισμού, σαγηνεύουν τη σκέψη και την εγκλωβίζουν, το νουν τον καθηλώνουν, τη δημιουργικότητα τη σακατεύουν , την έρευνα την προάγουν ως αχρείαστο εγχείρημα ή ως απλό, πνευματικά άπνοο μηχανικό εργαλείο, την ανησυχία τη μεταβάλλουν σε ευλάβεια υποκριτική, την αμφισβήτηση που γεννά την πρέπουσα περιέργεια η οποία αποτελεί και προϋπόθεση για τη μετεξέλιξη της νοημοσύνης, την δαιμονοποιούν αντικαθιστώντας την με τη πίστη της δήθεν εσχατολογίας-σωτηρολογίας.  Όλα, μα όλα τούτα καθηλώνουν το πνεύμα, το καθιστούν οκνό.

Είναι τότε που η αναζήτηση για ολοκλήρωση κατευθύνετε σε εσωστρεφή, αφύσικα, ατελή, ιδεοληπτικά τέλματα. Πλανερά πράγματα τούτα, τα σωτήρια δήθεν σύμφωνα με τους εξαλλοπρόσαλλους ορισμούς διαφόρων αυτοεπιβεβαιωμένων φωστήρων, διότι, κατά κανόνα, προκαλούν την αφαίμαξη της εσωτερικής ανάγκης του ατόμου για φυσική, άπειρο-επίπεδη ελευθερία.

 

Παράλληλα αποδεκατίζουν την εσωτερική ανάγκη για αναζήτηση. Αποκόπτουν τη γέφυρα επικοινωνίας μεταξύ συνειδητού και υποσυνειδήτου. Αποσιωπούν τον υγιή εσωτερικό διάλογο. Εξουδετερώνουν τη δύναμη της διάνοιας και της λογικής και, συνάμα, ενδυναμώνουν το ένστικτο εις βάρος της λογικής. Έτσι, στο νοητό κόσμου του ατόμου μειώνεται ή ακόμη αφαιρείται η ουσία του σκοπού της ανθρώπινης ύπαρξης.

 

Η έννοια του υπέρτατου σκοπού τροφοδοτεί την πνευματική περιέργεια για αναζήτηση της συμπαντικής αλήθειας, γενικά, ή την αναζήτηση του σκοπού της ύπαρξης, πιο συγκεκριμένα. Η έννοια της μιας είναι μέρος της έννοιας της άλλης όπως ακριβώς είναι η έννοια της επιστήμης με αυτή της φιλοσοφίας.

Η σωστή πορεία προαπαιτεί ότι η θεμελιώδης αρχή της αιώνιας σύζευξης δεν επιτρέπει τον λάθος κερματισμό, τη ιδιοτελή πολυδιάσπαση της φιλοσοφίας- η οποία αποτελεί τη βάση του εμπλουτισμού της θείας γνώσης, σε διάφορα ιδιοτελή ή αυτοτελή τεμάχια-παρασκευάσματα. Άλλο είναι η φιλοσοφία να διαχωρίζεται ορθολογικά- μια ατέρμονη διαδικασία- και άλλο να διασπάται τεχνητά, στείρα.

 Η θεολογία πολλών θρησκειών σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να θεωρηθεί ως φιλοσοφία επειδή, συν τοις άλλοις, πάντα καταλήγει σε κάποιο προπαρασκευασμένο προϊόν το οποίο δήθεν εμπεριέχει όλη την στατική αλήθεια. Προσέξτε, τη στατική αλήθεια! Αν είναι δυνατόν. 

Ο Θεός είναι άπιαστη, ασύλληπτη έννοια. Γιατι; Διότι συνεχώς μεταβάλλεται κι εξελίσσεται ανοδικά μέσα στη συνεχώς εξελισσόμενη μας νοημοσύνη. Μπορούμε άραγε να νοήσουμε, να ορίσουμε τι  υπάρχει έξω από τον ορισμό του πείρου και του άπειρου; 

[Παντελής]

τα γράμματα δεν έχουνε αξία όταν δεν βοηθούνε να γίνει η ζωή ανθρώπινη.

[Παντελής]

.....για όσους πιο πολλούς και διαφορετικούς ανθρώπους.

[Παντελής]

τον κόσμο τον μαθαίνεις με την ελευθερία και την συναίσθηση.

[Δημήτριος Γκόγκας]

Ο Θεός είναι άπιαστη, ασύλληπτη έννοια. Γιατι; Διότι συνεχώς μεταβάλλεται κι εξελίσσεται ανοδικά μέσα στη συνεχώς εξελισσόμενη μας νοημοσύνη.

Υπάρχει μια τεράστια δόση αλήθειας. Χρονικά ο θεός εξελίσσεται  όπως και ο άνθρωπος; Δυο παράλληλοι κόσμοι, νοήσεις, δυο αλήθειες; Ένας θνητός κόσμος που γεννιέται και ένας αθάνατος κόσμος που βιώνει την αφθαρσία;