Ποιητική γωνιά

Της ψυχής μας το στέκι

Ούτε ο θάνατος θα μας χωρίσει....

Ξυπνάω και αυτό το πρωϊνό

μονάχος στο κρεβάτι

και η ψυχή μου ένα παλιό

και σκοτεινό στιχάκι.

Με την μορφή σου να είναι εκεί

τον νου μου να στοιχειώνει

και να μου λέει ''είμαι νεκρή''

και την καρδιά να λειώνει.

Δεν μπορώ την μορφή σου να ξεχάσω

την ψυχή, το μυαλό μου να ελέγξω

δεν μπορώ, στην ζωή να προχωρήσω

να σε βρώ, να σε νοιώσω θα ποθήσω.

Κλείνω την πόρτα της καρδιάς

και με κενό το βλέμα

μοιάζει η ζωή μου με βουνό

και όλα φαντάζουν ψέμα.

Στο τελος δεν θα αντισταθώ

και κάτω από την σελήνη

θα κάνω αυτό όπου ποθώ

και θα βρω την γαλήνη.

Δεν μπορώ την μορφή σου να ξεχάσω

Το φιλί, την την αγκαλιά σου να την χάσω

Δεν θέλω, στην ζωή άλλο να υπάρξω

Μια βουτιά στο κενό και θα σε φτάσω....

Προβολές: 166

Σχόλιο από τον/την Τσακίρη Χαρά στις 15 Φεβρουάριος 2013 στις 13:54: Ελπίζω να μην πραγματοποιήσεις τα γραφόμενά σου!!!

Απλά κι αληθινά τα λόγια σου!!!!

Σχόλιο από τον/την Δημήτριος Γκόγκας στις 10 Μάρτιος 2013 στις 0:50: Δεν είχα διαβάσει άλλοτε στίχους σας. Πρόκειται φυσικά για ένα βιωματικό(;) τραγούδι ; όπου τα πάντα αποτυπώνονται στους 2 τελευταίους στίχους;

Δεν θέλω, στην ζωή άλλο να υπάρξω

Μια βουτιά στο κενό και θα σε φτάσω

Μπράβο σας!