η συγκολητή μου

[marakos]

Για σέ γλυκειά συγκολητή
τουτο το ποιήμα της ψυχής αφιερώνω,
που εκούσια σου φέρομαι συχνά πιεστικά
κι αυτο με κανει να υποφερω και να λυώνω

Απο τις πρωτες τις στιγμές της μοναξιάς ,
ειχα μονάχα εσένα απεναντι μου και μιλουσα,
με τη ροδολευκή σου φορεσιά για συντροφιά,
τις μαυρες μου στιγμές σιμά σου ξεπερνούσα

τότε μονάχος μέσα σε θλίψη και σταυρούς,
είχα παρέα μου χυμό σ ένα ποτήρι,
μα ηλθες εσύ για μένα να μασάς ,
σκληρές πριζόλες μα και σκέτο ψωμοτύρι

πλάι στις μπούκλες κεινης της ψυχής
που απόκοψα εκείνη τη βραδιά τη ζοφερή
θέλω να κάνεις συντροφιά όταν εγώ εκλείψω,
πες τους πως είμαι εκεί κοντά
και ότι για λίγο απο σιμά τους θε να λείψω

Μαράκος
2000

Υγ/Μετα το θάνατο της Μαρίας μου,άρχισα να βγαζω τα δόντια μόνος μου με την τανάλια,ώστε με ένα άλλο πόνο να σκεπάσω τον πόνο μου,από το θανατό της.
Τελικά κατέληξα να φορέσω μασέλα.
Αυτό το ποίημα είναι γραμμένο και αφιερωμένο σ αυτήν.

[Βαιος Μεταξογιεννης]

Ακόμη αναρωτιέμαι αν πρέπει να γελάσω η να κλάψω...με πάσα ειλικρίνεια έχω μπερδευτεί αλλά και αυτό χρήσιμο είναι για εμένα!!!!

[Τάσος Π. Δασκαλάκης]

.

Την ειλικρινή μου συμπόνια...

[Ειρήνη]

Συγκλονιστικό!!!