Ποιητική γωνιά

Της ψυχής μας το στέκι

ο τυφλός

Ήτανε συγκεντρωμένη γύρω του όλη η αφρόκρεμα της οφθαλμιατρίας.
Αν όλα πήγαιναν καλά,θα ήτανε ο πρώτος εκ γενετής τυφλός, που θα αντίκριζε με τεχνητούς οφθαλμούς ,τον ποικιλόχρωμο κόσμο μας.
Τα οφθαλμικά βλαστοκύταρα ,σε συνδυασμό με ειδικούς φακούς επαφής, θα προβάλανε στον εγκέφαλο του τρισδιάστατες εικόνες, με όλα τα χρώματα της ίριδας.
Τον είχανε διαλέξει ανάμεσα σε χιλιάδες υποψήφιους ,λόγω του ότι ζούσε σε μια καλύβα στο βουνό, μακριά από τον κόσμο ,χωρίς ούτε κάν ραδιοφωνικά ακούσματα.
Τον συντηρούσανε στη ζωή ,οι καλοκάγαθοι συγχωριανοί του, αφήνοντας καθημερινά στο κατώφλι του,το φτωχικό τους περίσσευμα, ώστε να μπορεί να επιβιώσει.
Μόνη συντροφιά του του,ένα μικρό σκυλάκι , που του το χάρισαν την προηγούμενη χρονιά, για συντροφιά στη μοναξιά του.
Χαϊδεύοντας και ψηλαφώντας το, σχηματοποίησε κάπως την εικόνα του αγαπημένου του φίλου ,αλλά αδημονούσε να τον δει και με τα μάτια του.
«Φίλε , είμαστε έτοιμοι να σου βγάλουμε τους επιδέσμους»,ψιθύρισε στ αυτί του,ο επικεφαλής των χειρουργών, σπεύδοντας να τον απαλλάξει από τις γάζες που τα σκέπαζαν.

Όλα τα βλέμματα στράφηκαν πάνω του καθώς μισάνοιγε τα μάτια.
Στην αρχή ήτανε όλα θολά και τα σχήματα συγκεχυμένα .Όμως μετά από λίγα λεπτά, ένα χαμόγελο άνθισε στα ξεραμένα χείλη του.
«βλέπω ,βλέπω !»,φώναξε δυνατά, ενώ γύρω του γινότανε χαλασμός κόσμου, απ τα χειροκροτήματα.
«Μπορώ να περπατήσω για λίγο?»,ρώτησε συνεσταλμένα και με ικετευτικό ύφος.
«Μα και βέβαια μπορείς, ακόμα και στον κήπο να κατέβεις, με την βοήθεια του νοσηλευτικού μας προσωπικού,αφού βέβαια φορέσεις αυτό το τζόκευ,ώστε να μη πέφτουνε οι ακτίνες του ήλιου στα μάτια σου".
Γύρισε και κοίταξε ένα , ένα τους ανθρώπους γύρω του, εκφράζοντας την απορία ,στο ότι δεν έμοιαζαν ούτε στη μορφή αλλά ούτε και στο σώμα, ο ένας με τον άλλο.
«Οι άνθρωποι δεν μοιάζουνε μεταξύ τους»,του απάντησε ο ψυχολόγος που ήτανε από την πρώτη στιγμή δίπλα του.
Του φάνηκε πολύ περίεργη η απάντηση και ζήτησε ένα καθρέφτη, για να δει το πρόσωπο του.
Στην κυριολεξία τρόμαξε μ αυτό που αντίκρισε !
«Αυτός είμαι εγώ?,»ούρλιαξε σαν το αγρίμι, πετώντας τον καθρέφτη στο πάτωμα..
Η απρόσμενη αντίδραση του, αλλά και η ταχυπαλμία του, τους υποχρέωσαν να του κάνουνε μια ηρεμιστική ένεση, ώστε ν αποτρέψουνε καρδιακό επεισόδιο.
Αφού πέρασε κάμποση ώρα,έστρεψε ήρεμα το βλέμμα του προς το παράθυρο, ρωτώντας με απορία ,τι αντικείμενο ήτανε αυτό που φαινότανε απ έξω,να πηγαινοέρχεται με το φύσημα του αγέρα.
«Είναι το κλαδί μιας αμυγδαλιάς, που μόλις άνθισε.Αν θέλεις μπορείς να την δεις από πιο κοντά, αρκεί να φορέσεις το τζόκεϊ σου,ώστε να μη σε χτυπήσει ο ήλιος»,του εξήγησε ο χειρουργός του, χτυπώντας τον φιλικά στον ώμο.
«Μα τι θα γίνει αν με χτυπήσει ο ήλιος στα μάτια?»,ρώτησε φανερά ταραγμένος.
«θα καταστρεφόντουσαν τα τεχνητά σου μάτια»,απάντησε εκείνος.
Πριν λοιπόν προχωρήσει προ το παράθυρο που το έλουζε ήδη ο ήλιος,ρώτησε να μάθει για το μεγάλο κουτί που υπήρχε στη γωνία του δωματίου του.
«Πρόκειται για τηλεόραση, δηλαδή βλέπεις πράγματα και καταστάσεις απ όλο τον κόσμο,μέσα από αυτό το κουτί»,του εξήγησαν οι παρόντες, δίνοντας του το τι-βί κοντρόλ.
Στη συνέχεια του έδειξαν πώς να κάνει ζάπιγκ και όλοι μαζί αποχώρησαν απ το δωμάτιο του,για να τον αφήσουνε ν απολαύσει μόνος τη νέα πραγματικότητα.
Εκείνος τότε ,άρχισε να κάνει ζάπιγκ σ ένα ,ένα τα κανάλια, με απορία ανάμικτη με φόβο.
Παντού πόλεμοι,λιμοί,εγκληματα,ναρκωτικά,αλλά και εκπομπές που επικεντρώνονταν στη σάρκα και στα χαμηλά ένστικτα του ανθρώπου.
«Ώστε αυτός είναι ο κόσμος που αδημονούσα να δώ ?» μονολόγησε ,σπεύδοντας να κλείσει με φρίκη την τηλεόραση.
Κατόπιν φορώντας το τζόκευ με το μακρύ γείσο,πλησίασε το ηλιόλουστο παράθυρο.
Ανοιξε το τζάμι και άπλωσε το χέρι για ν ακουμπήσει το ανθισμένο κλαδί της αμυγδαλιάς.
«τι όμορφιά Θεέ μου !»,ψέλλισε,ενώ απ τα μάτια του τρέχανε δάκρια.
Όμως αυτή η θεσπέσια εικόνα ,δεν του αρκούσε για να γιάνει την ψυχή του από τις φρικτές εικόνες που αντίκρισε στο ψυχρό γιαλί.Εκείνο που του πλάκωνε ήδη την ψυχή,ήτανε το ανθρώπινο σκηνικό της απανθρωπιάς που ήδη τον στοίχειωσε .
Έβγαλε σχεδόν τελετουργικά και χωρίς βιασύνη το τζόκεϊ και στη συνέχεια έριξε μια τελευταία ματιά στο πανέμορφο κλαδί.
Κατόπιν έστρεψε κατ ευθείαν τα μάτια στον ήλιο.