Ποιητική γωνιά

Της ψυχής μας το στέκι

ΕΡΡΙΚΟΣ Η (η γέννα_) ΜΕΡΟΣ ΤΕΤΑΡΤΟ

ΜΕΡΟΣ ΤΕΤΑΡΤΟ

Μετα από πολλά τοφαλοκαπακώματα,νάσου και η εύθραυστη και διάφανη Αννούλα επαρκώς σανιδωμένη και πολύ έγκυος!
Ο Ερρίκος τρισευτυχισμένος,νοιώθοντας πως έφτασε η ώρα να αποκτήσει ρσενικό διάδοχο ,έχτισε στα σβέλτα ένα τεράστιο παιδικό δωμάτιο φυσκάροντας το με ένα σωρό αγορίστικα παιχνιδάκια,τουτέστιν καταπέλτες,αρκεβούζια ,ξύλινα αλογάκια καθώς και μπόλικα στρατιωτάκια επι δαπέδου ,για τον μέλλοντα διάδοχο του.
Κάποια στιγμή πιάσανε οι πόνοι την Αννούλα (όχι αυτήν με τα σαράντα παλικάρια από την Λεβαδειά) και την κουβαλήσανε σηκωτή ,αλλά με πολύ τάκτ,σε μια διαμορφωμένη για την περίσταση σουίτα πολλών αστεροκορώνων,για να γεννήσει με την ησυχία της,έχοντας παρέα της ένα τσούρμο από κυρίες επι των τιμών,που θα συνούρλιαζαν συντονισμένες, καλύπτοντας τις φωνές της,όταν θα άρχιζαν οι πόνοι του τοκετού.
Εν τω μεταξύ εκείνος ,έκοβε ατέλειωτες βόλτες πέρα δώθε ,σ ένα μικρό προθάλαμο, ανοίγοντας στο τέλος κρατήρα στο πάτωμα.Έτσι κάποια στιγμή,ακούστηκε ένα δυνατό «γκάάάπ» και εξαφανίστηκε απο προσώπου γής.
Τον αναζήτησε η προσωπική του φρουρά στον από κάτω όροφο στον οποίο είχε προσγειωθεί ανώμαλα,αλλά χωρίς να σπάσει κανένα παΐδι (λόγω πολλαπλών επιστρώσεων υποδορίου λίπους), για να του αναγγείλουν, ότι ήδη άρχισαν οι πόνοι της γέννας.
Εκείνος τότε,σέρνοντας μετα βίας τα 260 κιλά του,άρχισε να ανηφορίζει την ξύλινη σκάλα,που οδηγούσε στον όροφο απ τον οποίο κατακρημνίσθηκε ,ενώ πίσω του τον σπρώχνανε οι πιο καρδαμωμένοι ιπποκόμοι του.
Τελικά και με τα χίλια ζόρια ,κατάφερε να φτάσει έξω απ την πόρτα που γεννοβολούσε η καλή του, την στιγμή που άρχιζαν τα ουρλιαχτά των κυριών επι των τιμών ,που συντονισμένες την σιγοντάριζαν.
Η καρδιά του εκείνες τις στιγμές χτυπούσε σαν τρελή,προσμένοντας το κλάμα του πολυπόθητου διαδόχου.
Πράγματι , κάποια στιγμή ακούστηκε το κλάμα του μωρού ,καθώς το χτυπούσανε μετα μανίας και με βεργούλες (από κεί βγήκε και το σχετικό άσμα), προκειμένου να κλάψει.
Δεν άντεξε στην αναμονή και παρα τις προτροπές των γλυψιματιών συμβούλων του, μπουκάρισε με τις πάντες για να σηκώσει το μωρό στα χέρια του.
Όμως κόντεψε να τούρθει κόλπος όταν αντίκρισε το φύλλο του μωρού.
«πάλι κουμπαράς γαμώτο»,φώναξε γιομάτος οργή ανάμικτη με απόγνωση.
Χρειάστηκε να πέσει πάνω του ολάκερη η κουστωδία που τον συνόδευε ,για να μη το εκσφενδονίσει απ το παράθυρο.
«Έλα καλέ μου,να χαρείς την όμορφη κορούλα μας»,ψέλλισε η Αννούλα,που τρισευτυχισμένη του άνοιξε την αγκαλιά της.Ομως εκείνος πύρ και μανία, αφού της γύρισε τον ευτραφέστατο ποπό του, πήρε δρόμο με προορισμό το εσωμπαράκι του ισογείου.
Εκεί τα έτσουξε για τα καλά,μοιράζοντας θανατικές καταδίκες στους μπάρμεν ,αλλά και σε κομιτομπαρόβιους που έσπευσαν να τον συγχαρούνε για την γέννηση της κόρης του.
Τελικά,αφού άφησε ακέφαλο το μισό παλάτι απ την τσαντίλα του,δέχτηκε το κοριτσάκι που έσπειρε , ως μόνη αναγνωρισμένη κόρη και διάδοχο του,δίνοντας της το όνομα Ελισάβετ.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

Προβολές: 70

Μου αρέσει

Αυτό αρέσει σε 3 μέλη