Καποδίστριας εν έτι 1831

[Ανδρέας Παλαιόσοφος]

 

 

Τραμουντάνα στον Σαρωνικό

                                                      φλέγεται ο Πόρος      

ψυχή Ναύπλι μου φτωχό

                                  για Αθήνα έχει ακόμη δρόμο.

Τα κοτζαμπάσικα-οθωμανικά κατάλοιπα,           

                                             για πάρα πολλά χρόνια

τις Καρτερίες μας θα καίνε ακόμα,

                                  όμως πλια αβύθιστο τ’ άστρο

δε γκρεμίζεται η λευτεριά

                                            απ’ τον ιερό μας Βράχο,

ορμάνι δύσβατο μεν το πέρασμα

                                               από Μάνη για Ελλάδα

άκαα δε τα όνειρα, με γεια,

                                              για εκκλησιά λαμπάδα.

 

 

 

Εργάτης άρχοντας εδώ

                                           στη πόλη μου το Ναύπλι

κονάκι δε χωρά στο Ναύπλιο

                                                 μα ταπεινό τσαρδάκι

με τα πόδια πάω το πρωί

                                                  κι έρχομαι το βράδυ

περιττά τα κάρα τ’ αλόγατα,

                                               τα λούσα των αγάδων

μήτε του τσάρου οβολούς

                                             μήτε φοίνικες να πάρω

που’ ναι πολλά τα ορφανά,    

                                         Παναγιά και χήρες κλαίνε

ράκος ζητιάνος ο αγωνιστής

                                 στη ντροπή με απλωμένο χέρι

ξημερώνει Κυριακή,

                               στην εκκλησιά να πάω, πρέπει.

 

 

 

 

 

 

 

Φτωχούλα είσαι μάνα

                                   δεν απαιτώ στοργή κι αγκάλι

στον αργαλειό δουλεύω τη ψυχή,

                                                   όλη για σε μ’ αγάπη

ολημερίς ολονυκτίς με υλικά

                                          του έθνους τη νια ανάσα

πέπλο σου φαίνω γαλανό

                                               ολόιδιο της Παλλάδας                

στης Ευρώπης τη γιορτή

                                     ξανά μη πάγεις κουρελιάρα

περήφανη να σέρνεις το χορό

                                            με τη Λευτεριά αντάμα,  

στην εκκλησιά εγώ τη Κυριακή

                                              με μια καρδιά Ελλάδα.

 

 

 

Πατρίδα νια υφαίνεται

                                      να χει η Λευτεριά μας γάλα

να χουν τα δύστυχα ορφανά

                                                 κύρη σκεπή και μάνα

να χουν οι μάνες δάκρυα

                                             να κλαίν με περηφάνια                   

να χουν οι νιές μας όνειρα  

                                                 οι χήρες πάλι ελπίδα  

δάσκαλο να χει και σκολειό

                                            λάδι να καίει η καντήλα

να χουν τα νιάτα ουρανό

                                         τ’ άστρα στον ήλιο μοίρα.

 

 

 

Αναγεννιέται, το πνεύμα Ομηρικό,                

                                                      πάλαι η Πελασγία

ρόδισε, λαυράνια η αυγή στο Ναύπλι

                       δροσερό, μπήκε το νερό στ’ αυλάκι

μέρα γιορτής στη γη των Δαναών

                              λαμπρής κτυπήματα καμπάνων

καθώς γέμισε εκκλησιές η γης  

                                           πολλές γωνιές ξωκλήσια

δίχως πηγεμό σε εκκλησιά

                                              δε φτιάχνεται πατρίδα

Κυριακή, τα καλά μου βάνω

                        ολόχαρος στον Αη Σπυρίδων’ πάω.

   

                                                                

                                                                              

[Nikolakakos Georgios (spartinos)]

Εξαιρετικο!!!