Ακούμε τους ήχους της σιωπής,

τώρα που βροχή τα δάκρυα

έσβησαν και τα τελευταία

απομεινάρια θλίψης, να ζούμε

μια ουτοπία χωριστά και

συγχρόνως να υπάρχουμε μαζί...

η μόνη λύση που απέμεινε,

είναι να κάνουμε ένα νέο ξεκίνημα,

τότε που ο χρόνος δεν θα μετρά

αντίστροφα, αλλα θα είναι για πάντα

παγωμένος, θύμα, του ατέλειωτου ερωτά μας.

Ψιχάλες της βροχής ,
καθαρισαν τα βλεφαρα,
απο την ανειπωτη σιωπηλή
ηρεμία, που εσωψυχα
Σε μαστιγώνει...

Ακομα και αν όλα ειναι
τέλεια,μην με ρωτήσεις
ποιο θα ειναι το επόμενο
βήμα ,αν σταλήθεια ζει
αυτη η αγάπη και ανασαίνει,
αν μετα απο ατελειωτες
παλινωδίες άγγιξα
την τρυφερή καρδια σου.

Ζω με την προσμονή

ότι θα σ’ αντικρίσω,…

Βρισκόμαστε τόσο κοντά,

αλλά πόσα αναδύονται

και μας καθυστερούν

είναι αδιανόητο,

και φαίνεται ανυπέρβλητο

μια αναπνοή από το τώρα,

με τον τρόπο που

και οι δύο γνωρίζουμε…

Η αρχή θα γίνει θεϊκή

να σε ανταμώσω,

σ' ενότητα παραδείσου

θα σε εγκλωβίσω,

να μην μπορείς να

βρεις διέξοδο και αντίδραση,

από την παγίδα της

κρυφής μου φαντασίας.

Δυο χείλη απέμειναν

να με αγναντεύουν

από μακριά,

κι’ άν τα αρνήθηκα

τα αποζητώ περισσότερο…

 …

Μπορεί να νομίζεις

πως όλα τέλειωσαν,

και πως μάταια αντιστρέφεις

μια σχέση, που σπαρταράει

στο αδιέξοδο και στο

ανικανοποίητο…

αλλά ακόμα δεν

ειπώθηκε η τελευταία λέξη,

σέρνεται το αδιανόητο

με το ανήμπορο.

και μαζί ζούμε μια

καινούργια αλήθεια,

για όσο δεν υποχωρούμε

Οι σκέψεις σου 

τόσο δυνατές,

διαπερνούν

οποιοδήποτε τοίχος,

ξέρω όμως ότι είσαι

κοντά μου και για αυτό

και μόνο περιμένω….

σκιές δικές σου

με ακολουθούν ξωπίσω,

είπα να μην το αποδεχθώ

αλλά και πάλι

δεν μπορώ να σ’ αφήσω,

επειδή το νιώθω τώρα

ότι είσαι πια δική μου.

Τι μπορώ να κάνω,

να νικήσω τα εμπόδια

και να' ρθής τώρα που

και εσύ το θέλεις,

σκέψεων ροές

αφυπνίστηκαν

και μαστιγώνουν

το υποσυνείδητο μου…

μακριά εκεί που

αντέχει το όνειρο,

να τρέξουμε τώρα

που η άφιξη πλησιάζει,

και η ανοχή είναι

άγνωστο το πόσο

Γέμισες τις ώρες

τα λεπτά, τις στιγμές μου,

μια οπτασία σαν εσένα

δεν μπορεί να περιοριστεί

σε λίγο χρόνο, να συνευρίσκεται

τυχαία χωρίς νόημα,

αναπλάθεται και

μεσουρανεί κάθε στιγμή…

μα τα λόγια είναι λίγα,

καθώς συσσωρεύονται

ακούραστα στην σειρά,

να σε αγκαλιάζουν

ζεστά κάθε βράδυ, όταν

σε βρίσκουν γυμνόστηθη,

και με ηδονή  απεριόριστα

Πρόσεξες ότι διέκρινα

την κάθε λεπτομέρεια

μέσα από το βλέμμα σου,

αγκίστρωσες την ματιά μου

επάνω σου κι έπειτα

αφήσαμε τους εαυτούς μας,

να  ανταποδώσουν την

αδάμαστη εσωτερική ενέργεια..

Γεύσεις κι’ οσμές  ιδανικές 

ξεχώρισαν στην κίνηση,

σαν ξεδιπλώθηκε το κορμί σου, 

υποσχόμενες μια απόλυτη

συνταύτιση, σε έναν

ξεχωρίζει ανάμεσα στον

καπνό και την  αιθάλη,

είσαι η μόνη που μπορεί

να δώσει την ψυχή της

και να τα σκορπίσει

όλα στον αέρα…

τώρα  που η σκέψη σου

πλανιέται δίπλα μου,

να με αγγίζουν τα δροσερά

σου χείλη, ενωμένοι σε μια

αδιάσπαστη καμπύλη,

συγχωνεύτηκαν πλήρως

οι ανέκδηλοι πόθοι και οι

 Κάτι πρέπει να κάνουμε
για αυτή την αγάπη,
και κοιτάω μέσα από ένα
κενό, εκεί που σε κρατώ
φυλακισμένη, αν ήρθε η ώρα
να ενωθούμε από την αρχή…


ίσως ο δρόμος μου να είναι
χαραγμένος μακριά σου εδώ,
να προσπαθώ να ξεφύγω
από την πανίσχυρη έλξη σου,
όμως ξέρω ότι το τέλος μου
θα έρθει απ’ τα δικά σου χείλη.