αγρύπνια μ΄ακίδα βαθιά στη ρωγμή

χαράζει και τούτη τη μέρα

σαν τον λαθραίο καπνό που βγαίνει αργά

σε βλάσφημα χείλη

σαν μία υπόκωφη οργή που λες τώρα θα βγει

θα ξεχυθεί ορμητικός ποταμός πάνω σε στίχους

που γυμνοί και αμέριμνοι στροβιλίζονται στ΄ αχανές

και προσμένουν το στερνό του χρόνου αγκάλιασμα



ανάδρομο είναι κι αυτό το ξημέρωμα

ανασκαλεύει το άδειο μου βλέμμα

ιχνογραφεί τη σιωπή μου

και ταξιδεύει μαζί της



αιώνες…