Ζέστη πολλή ζεσταίνομαι,

καίγομαι και καψώνω,

ανάβει ο νους μου στο λεπτό,

που σκέφτομαι  και μόνο.

Φλόγες μου καίνε το μυαλό

και μες στον πυρετό μου,

φλαμπέ βλέπω, διάπυρο,

το δόλιο τον εαυτό μου.

Άναψε ο τόπος γύρω μου,

φλέγεται όλη η πλάση

κι ο πυρωμένος άνεμος

δεν λέει να κοπάσει.

Σε αναμμένα κάρβουνα

πατώ και δεν προφταίνω,

με σόλες και με σάνταλα

τα πόδια…

Τι έχω να σου διηγηθώ, τι θέλω να σου γράψω.

πριν της ζωής μου το κερί μέχρι το τέλος κάψω;

Που όλα τα λόγια χάθηκαν μες στου λαιμού τα βάθη,

πέτρωσαν οι φωνητικές χορδές και η φωνή μου εχάθη.

Πώς να στα πω λοιπόν αυτά, αφού φωνή δεν έχω.

στης γης τους δρόμους χάθηκα, σε λαβυρίνθους τρέχω.

Κι εσύ δεν έχεις ακοή, αυτιά για να μ ’ακούσεις

μάτια δεν έχεις να με δεις, στο φως τους να με λούσεις.

Μα δεν υπάρχεις, δεν νογάς…