Θα μεταναστατήσω στα λευκά τα πλαστικά καθίσματα

με ξέφτια που αναμπαίζουνε τη λιόλουστη Παλμύρα

και θα μετρώ τις ώρες μου χωλαίνοντας τη μοίρα

μεσ΄ απ τον ηχοβολισμό στου ανέμου τα αγγίγματα



Γύρω μου θα καλπάζουνε της μνήμης τα αλόγιστα

κι εκεί σιμά ο ποιητής θα κλαίει τα ανομολόγητα



Θα μεταναστατήσω στου ειρμού τα κοφτερά του βλέμματα

κιο το παλτό μου θα φορώ της μάνας το κατοχικό

κι απ τα γυαλιά μου θα αιωρείται δάκρυ μου τραγικό

καθώς… Συνέχεια